ความรักของแสนรัก

“เสื้อผ้าของคุณ คุณเอื้อมซักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว...เพราะใครบางคนช่างขี้ลืมเหลือเกิน คุณเอื้อมก็เลยต้องซักเสื้อผ้าให้เอง”
“ฉันไม่ใช่คนขี้ลืมนะ ที่ลืมก็เพราะว่า…”
แสนรักหน้าแดงก่ำ หยุดพูดไปมองสบแววตาขบขันของคนที่ทำลายความตั้งใจของเธอได้สำเร็จ
ใบหน้าหล่อๆ ที่เงยหน้าจากการทำแผลและติดผ้าก๊อซให้เธอน่ะ มันน่าหมั่นไส้ชะมัด
และเมื่อมือหนาของเขาลูบเบาๆ บนผ้าก๊อซ ก็ทำให้แสนรักรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาอีกแล้ว
“เพราะว่าอะไรเหรอ” คุณหมออิศเรศถามยิ้มๆ ก่อนจะเลื่อนมือที่ลูบบนผ้าก๊อซเมื่อกี้ไปจับที่ข้อเท้าเธอไว้ เพื่อไม่ให้เธอชักเท้าหนี
‘ถามมาได้ ว่าเพราะอะไร! ก็เพราะใครล่ะ ที่จู่ๆ ก็มาจูบเขาน่ะ’ แสนรักโวยวายในใจ
“หืม ว่าไงแสนรัก เพราะอะไรเหรอ” เสียงทุ้มที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ทำให้แสนรักได้สติ
“ปล่อยนะ ถ้าไม่ปล่อยละก็ ฉันร้องแน่ คุณหมอ อิศเรศผู้เลิศเลอ คงไม่อยากโดนข้อหาว่ารังแกผู้หญิงหรอก ใช่ไหม”
แสนรักพยายามแข็งใจพูดให้ดูขึงขังเข้าไว้ แต่เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าเธอเหลือเกิน เธอเลยได้แต่เอนตัวหนี
แต่เธอนั่งอยู่ แถมถูกยึดขาไว้อีก สภาพการณ์เลยลำบาก
‘แบบนี้ต้องหนีไม่พ้นแน่เลย แย่แล้วแสนรัก’
อิศเรศมองหญิงสาวตรงหน้าที่หลับตาปี๋เหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
ริมฝีปากที่เม้มสนิทนั้น ทำให้เขานึกอยากแกล้งต่ออีกสักหน่อย
“ผมอยากได้เสื้อคืน”
‘ฮะ! ว่าอะไรนะ’
“เสื้อตัวนั้น ตัวโปรดของผมเสียด้วยสิ ขอคืนได้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสนุก
แสนรักค่อยๆ ลืมตา แล้วพบว่า ใบหน้าอันหล่อเหลาของใครบางคน อยู่ห่างจากหน้าเธอแค่คืบเดียว
“เป็นถึงคุณหมอใหญ่ แค่เสื้อตัวเดียวต้องทวงคืนด้วยหรือไง”
อิศเรศยิ้มให้แก่คำตอบกวนๆ นั่น แล้วกระซิบข้างหูแกล้งแสนรักต่อ
“อืม นั่นสินะ งั้นผมให้เสื้อตัวนั้นไว้เป็นสื่อระลึกถึงความหลังอันแสนหวานระหว่างเราแล้วกัน
ผมเองก็จะระลึกถึงนะ ชั้นในสีขาวลายลูกไม้น่ะ เอาไว้ใต้หมอนเลยดีไหม”
“คุณ!”
แสนรักแทบจะกรีดร้องดังๆ ผู้ชายคนนี้ต้องโรคจิตแน่ๆ ไม่อยากจะเชื่อ เป็นถึงคุณหมอที่คนตั้งครึ่งค่อนจังหวัดนับถือ
แถมยังเคยเป็นครูบาอาจารย์สั่งสอนนักศึกษาแพทย์มาตั้งหลายรุ่น ทำไมถึงได้โรคจิตอย่างนี้นะ มีอย่างที่ไหนเอาชุดชั้นในของคนอื่นไปไว้ใต้หมอนน่ะ
“และผมยินดีที่เสื้อของผมจะกลายเป็นชุดนอนของคุณเหมือนกันนะ รับประกันเลย ว่าตัวนั้นน่ะใส่สบาย เนื้อผ้านุ่มไม่มีทางระคายผิวบางๆ ของคุณแน่นอน”
“คุณ…โรคจิต” แสนรักกัดฟันพูดให้เบาที่สุด แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือ เสียงหัวเราะในลำคออย่างพอใจของเจ้าของห้อง
แล้วจู่ๆ เสียงหัวเราะนั่นก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง จนแสนรักแทบตามอารมณ์ไม่ทัน
“แผลของคุณยังไม่แห้งดี ดังนั้นอย่าให้โดนน้ำอีกนะครับ คุณหมอแสนรัก แล้วเจอกันใหม่วันพรุ่งนี้”
“ถ้าพรุ่งนี้แปดโมงครึ่ง คุณยังไม่มา ผมจะไปลากคุณมาจากห้องฟันเอง คงไม่ต้องบอกใช่ไหม ว่าผมน่ะเอาจริง
อาจแถมโชว์เด็ดๆ ให้เอาไปเมาท์กันอีกหน่อย คุณว่าดีไหม คุณหมอแสนรัก”
แสนรักพอฟังอย่างนั้นแทบอยากร้องไห้ คนบ้าอะไร เอาแต่ใจตัว เผด็จการ นิสัยไม่ดี เธอไปทำอะไรให้
แผลแค่นี้ให้ใครทำก็ได้ ทำไมต้องมาให้เขาทำแผลทุกวันด้วย
“ทำไมฉันจะต้องทำตามที่คุณบอกด้วยล่ะ คนไข้มีตั้งเยอะ ทำไมต้องมาเจาะจงทำแผลให้ฉันคนเดียวด้วยเล่า”
“ก็เพราะผมบอกให้มาไง”

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เมื่อหมอฟันสาวเจ้าเสน่ห์ มาเจอกับ อาจารย์หมอปากร้าย อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเธอไม่ยอมลงให้เขา แต่เขากลับหลงเสน่ห์เธอ แล้วคุณจะได้รู้ว่าสำหรับความรัก อายุมันเป็นเพียงตัวเลขจริงๆ”