หญิงแกร่งสู้ชีวิตพลิกชะตา ยุค 70

ผู้หญิงที่หลงใหลในวิชาต่อสู้ต้องวางมือเพื่อแต่งงานตามคำขอของแม่ก่อนจากลา โชคร้ายสามีดันมาสูญเสียการมองเห็นต้องหาเงินจำนวนมากมารักษาเธอต้องดิ้นรนทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะดูแลสามีและลูก ๆ ที่น่ารักของเธอ

ตุบ! ตุบ! ตุบ! เสียงท่อนไม้เล็กกระทบที่ร่างผอมแห้ง ผสมผสานกับเสียงหายใจหอบของชายวัยกลางคนหนึ่ง หญิงสาวนั่งนิ่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นไม่ขยับไปไหน ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมาจากริมฝีปากบางนั้น ผู้เป็นบิดาเมื่อเห็นสีหน้าอันเย็นชาที่ไม่สำนึกผิดของผู้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองแล้วก็ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม ลงแรงตีไปที่แผ่นหลังเล็กนั้นอย่างไม่ปรานี

"คุณ ฮึก ๆ พอได้แล้วอย่าได้ตีลูกเลยนะ หลังลูกแดงหมดแล้ว พอได้แล้ว ฮือ ๆ "

คนเป็นแม่เห็นผู้เป็นสามีตีลูกสาวแบบนั้นก็อดที่จะเดินเข้าไปห้ามไม่ได้ เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ผู้เป็นสามีจะตีลูกสาวทุกครั้งที่ลูกแอบไปฝึกวิชาป้องกันตัวกับกลุ่มเพื่อน ๆ ผู้ชายที่อยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งผู้เป็นสามีอย่าง จูห่าวอู๋ นั้นไม่ชอบให้ลูกสาว จูหยางมู่ สุงสิงหรือสนิทกับเพื่อนผู้ชายมากนัก

แต่...ไม่รู้ว่าหยางมู่ลูกสาวของพวกเขานั้นไปได้นิสัยดื้อรั้น หัวแข็ง ไม่ยอมฟังคำพูดของคนอื่นมาจากไหน เมื่อตอนที่หยางมู่อายุได้ 7 ขวบ ก็ได้ไปสนิทกับเพื่อนบ้านคนหนึ่งที่มาจากปักกิ่ง ถ่ายทอดวิชาความรู้เกี่ยวกับการปลูกฝังเลี้ยงสัตว์ให้กับชาวบ้านที่นี่นาน 5 ปี แม่ของหยางมู่เองก็ไม่รู้ว่าลูกสาวของตัวเองไปรู้จักกับเพื่อนบ้านคนนั้นตอนไหน เมื่อถึงช่วงบ่ายเมื่อไร หยางมู่ก็จะรีบหอบเอาเสื้อผ้าวิ่งไปที่บ้านของเพื่อนบ้านคนนั้น

เวลาผ่านไปนานเกือบปี ชิวลี่จิน ถึงได้รู้ว่าที่ลูกสาวแอบไปที่บ้านของเพื่อนบ้านก็เพื่อไปเรียนกังฟู แต่หยางมู่ได้อธิบายว่าวิชาที่เธอเรียนนั้นไม่ใช่กังฟู แต่คือวิชาป้องกันตัวแบบสมัยใหม่ เพื่อนบ้านคนนั้นเคยฝึกทหารมาก่อน แต่เพราะมีเหตุจำเป็นบางอย่างทำให้เพื่อนบ้านคนนั้นต้องออกจากการเป็นทหารมาเรียนแล้วทำงานให้กับรัฐแทน

ที่หยางมู่รู้ได้ว่าเพื่อนบ้านคนนั้นเคยเป็นทหารมาก่อน เพราะมีอยู่วันหนึ่ง หยางมู่ได้แอบปีนรั้วบ้านของน้าหลินเหม่ย บังเอิญไปเห็นเพื่อนบ้านคนนั้นกำลังทำอะไรสักอย่างเข้าพอดี ด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเกิดความสงสัย หยางมู่จึงปีนรั้วบ้านข้ามไปที่บ้านของเพื่อนบ้านคนนั้น

เพื่อนบ้านเห็นหยางมู่สนใจในวิชาป้องกันตัวจึงอาสาที่จะถ่ายทอดหรือสอนวิชาที่ตนได้เรียนมานั้นให้กับหยางมู่ เมื่อฝึกไปเรื่อย ๆ หยางมู่ก็ยิ่งชอบกลายเป็นความหลงใหลในที่สุด จากที่คอยแอบมาเรียนในช่วงบ่าย หยางมู่ก็ได้โดดเรียนเพื่อมาฝึกวิชาป้องกันตัวกับเพื่อนบ้านแทบทุกวันที่มีเวลาว่าง

เมื่อวันเวลาผ่านไป...ครูที่โรงเรียนในหมู่บ้านเห็นพักหลัง หยางมู่มักจะขาดเรียนอยู่บ่อยครั้งก็ได้ไปที่บ้านเพื่อแจ้งเรื่องนี้ให้ทางครอบครัวเธอทราบ ทันทีที่พ่อเธอรู้เรื่องนี้ก็โกรธมาก ดุด่าต่อว่าเธอสารพัด จากที่ดุด่าตักเตือนก็ได้ลงมือตบตีสั่งสอน แต่ทุกครั้งที่หยางมู่ถูกพ่อทำโทษ เธอก็ไม่เคยร้องไห้หรือแสดงความอ่อนแอออกมาให้พ่อได้เห็นเลยสักครั้ง

ยิ่งได้เรียนวิชาป้องกันตัวนานเท่าไร ยิ่งสร้างเกราะป้องกันทำให้หยางมู่เข้มแข็งมากขึ้นเท่านั้น และทุกครั้งที่เธอถูกพ่อตบตี ก็จะมีแค่แม่ที่คอยเป็นห่วงและออกหน้ารับแทนปกป้องเธอเสมอมาเพราะไม่อยากให้แม่ต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ หยางมู่ก็ได้ให้คำมั่นสัญญากับพ่อว่าตนนั้นจะไม่ไปที่บ้านของเพื่อนบ้านคนนั้นเพื่อฝึกวิชาป้องกันตัวอีก

แต่...มีหรือที่หยางมู่จะทำตามคำพูดที่ให้ไว้กับพ่อ พ่ออยากจะให้เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนน้อม อ่อนหวาน อ่อนโยน ไม่ใช่ที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้ที่มีนิสัยอย่างกับผู้ชาย ไม่เกรงกลัวอะไรใครพูดอะไรก็ตอกกลับทันควัน ซึ่งพ่ออยากจะให้เธอนั้นอดทนห้ามออกความคิดเห็นใด ๆ เพราะเธอคือผู้หญิงจะต้องรู้จักอดทนและอยู่ใต้อำนาจของผู้ชาย ซึ่ง...หยางมู่เธอทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะทำไมน่ะเหรอ?

ตั้งแต่ที่เธอจำความได้ เธอเห็นภาพที่แม่ถูกครอบครัวของพ่อกลั่นแกล้งและเอารัดเปรียบสารพัด หยางมู่ไม่อยากให้แม่ต้องมาทนและเจออะไรแบบนั้นอีก เธอถึงอยากจะเข้มแข็งกลายเป็นเสาหลักเพื่อปกป้องครอบครัวจากคนที่คิดร้าย แต่พ่อกลับไม่เข้าใจเธอเลยสักนิด เอาแต่ความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ แล้วแม่ของเธอก็ไม่มีสิทธิ์ได้ออกความคิดเห็นใด ๆ หรือต่อว่าพ่อได้เลย

เมื่อหยางมู่ได้เรียนวิชาป้องกันตัวจากเพื่อนบ้านคนนั้นแล้ว เธอถึงได้รู้ว่าผู้หญิงจะมีแค่มันสมองฉลาดอย่างเดียวไม่พอ จะต้องเก่งและมีความสามารถในทุก ๆ ด้าน หยางมู่ยังคิดได้อีกว่า วิชาป้องกันตัวที่เธอได้เรียนจากเพื่อนบ้านนั้นจะทำให้เธอปกป้องคนที่เธอรักและตัวเองได้อย่างแน่นอน