ล่ารัก พันธนาการเลือด

การถูกเรียกตัวให้มา 'รับงาน' งานหนึ่งในกลางดึก ทำให้ 'นักฆ่า' สาวลุคเผ็ดร้อนอย่าง "เวียงพลอย" จำต้องขุดตัวเองลุกออกจากที่นอนแล้วรีบมาที่ผับแห่งหนึ่ง เพื่อตามหาเพื่อนร่วมทีม แต่แทนที่เธอจะได้เจอเพื่อนร่วมทีม เธอกลับถูกผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง 'ฉุด' กระชากลากเธอออกมาจากผับ

'นักฆ่าถูกฉุด! รู้ไปไหนอายไปถึงนั่น'

การถูกฉุดว่าเลวร้ายแล้ว ทว่าก็ยังไม่เลวร้ายเท่ากับว่า นักฆ่า แบบเธอไม่สามารถเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของราชสีห์ผู้หิวโหยอย่าง "มามามิยะ เรียว" หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า "จ้าวสมุทร" ได้

ความสัมพันธ์ที่ก่อเกิดแบบไม่ได้เต็มใจ ทำให้เวียงพลอยเลือกจะจบทุกอย่างลงและทิ้งให้สิ่งที่เกิดขึ้นเพียงแค่ฝันร้าย หากแต่อะไรๆ ไม่ได้ง่ายและสมดั่งใจเสมอไป เมื่อ "งาน" ที่ได้รับมอบหมายเกิดผิดพลาด เธอจึงต้องรับหน้าที่แก้ไขและทำงานให้สำเร็จ

และเพราะ งาน งานที่เป็นตัวนำพาเธอให้กลับมาเผชิญหน้ากับจ้าวสมุทรอีกครั้ง

“เป็นเด็กเป็นเล็ก เล่นของมีคมไม่ดีมั้ง” จ้าวสมุทรปรายตามองมีดสั้นสีดำด้านที่จ่อติดกับลำคอเขาอยู่

“ถ้าคุณยังไม่ปล่อยฉัน ฉันเชือดคุณแน่”

“กลัวจนไอ้นั่นสั่นเลยนะ” จ้าวสมุทรกระชากสาบเสื้อแจ็กเก็ตเวียงพลอยเพื่อรั้งตัวเธอเข้าหา เมื่อจ้องจะตะปบจ้าวสมุทรก็ไม่เคยพลาดเป้าหมายที่อยากได้ ทันทีที่แรงกระชากนำพาใบหน้าสวยของคนตัวเล็กเข้ามาหา จ้าวสมุทรก็ไม่รอช้าจะฉกริมฝีปากเข้าทาบทับริมฝีปากหวานๆ ของเวียงพลอยแล้วก็ใช้คมเขี้ยวขบกัดริมฝีปากล่างของเธอในเสี้ยววินาทีนั้น

เขาจ้องตาเธอ เธอจ้องตาเขา เชือดเฉือน เข่นฆ่ากันด้วยสายตา ทำลายล้าง เผาผลาญกันด้วยลมหายใจและรอ... แค่เวลาว่าใครจะเป็นฝ่ายแพ้ภัยตัวเอง

“ปล่อยฉันสักที ถ้าไม่ฉันจะกะซวกให้หลอดลมทะลุแน่” จริงอยู่ว่าจ้าวสมุทรไม่ได้พันธนาการตัวเวียงพลอยเอาไว้ นอกจากวางฝ่ามือไว้บนสะโพกของเธอ แต่พอเธอขยับตัวลุก เขาก็จะกดสะโพกเธอเน้นย้ำลงกับตรงนั้นของเขา แล้วถ้าเวียงพลอยลุกบ่อยๆ มันก็ไม่ไหว ไม่ใช่เหรอไง

“เธอกะซวก ฉันกระแทก แลกกันวินๆ”

คำพูดสองแง่สามง่ามของเขาทำเวียงพลอยอยากเอามีดสั้นในมือแหกเขาอย่างสุดจะทน

คนตัวโตยังคงนั่งนิ่งไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ดวงตาสีดำรัตติกาลของเขาก็ด้วย ดูนิ่งเฉย เย็นเยียบ ดูท่าทางเขายังสบายๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อนและไม่ได้ยี่หระกับคมมีดที่กดจ่ออยู่กับลำคอหนาเลยแม้แต่น้อย แถมเขายังพูดเหมือนกับว่าตัวเขานั้นอยู่เหนือกว่าเวียงพลอย

“ว่าไง สักตั้งไหม”