ปลายทางปรารถนา

"ไม่เป็นไรนะคะคนดีของแม่...แม่จะเป็นทุกอย่างให้ลูกเอง" เธอก้มลงจูบหน้าผากลูกรักอย่างอ่อนโยน น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม แม้จะพยายามฝืนกลั้นแค่ไหน แต่จิตใจอันบอบช้ำของเธอก็กลัดหนอง จนต้องหลั่งรินน้ำตาออกมาระบายความเจ็บปวดอย่างไม่จบไม่สิ้น การถูกใครบางคนที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตหักหลังมันช่างเป็นความทรมานที่หยั่งลึกเกินจะมีสิ่งใดมาเยียวยา

ลาแล้วความรักที่เคยหอมหวาน ลาก่อน...คนที่เคยรักกันปานจะกลืน ที่ผ่านมาเธออดทนมากพอแล้ว เพียงเพื่อจะรักษาครอบครัวและคำว่าพ่อของลูกเอาไว้ แต่กลับไม่มีใครเห็นแก่หัวใจอันร้าวรานดวงนี้แม้แต่น้อย ทางเลือกสุดท้ายก็คือขอให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียที

อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยกับความรักแบบท่าดีทีเหลว สุดท้ายก็ต้องพบเจอแต่ความทุกข์ทรมาน ความรักกลายเป็นความร้าวเกิดบาดแผลที่ไม่มีวันรักษาให้หายดีและกลับไปเป็นเธอคนเดิมได้...

รถไฟขบวนพิเศษวิ่งลงใต้ ดินแดนอันไกลโพ้นที่ฉัตรอรุณไม่เคยรู้จัก และไม่รู้ด้วยว่าจะต้องเริ่มต้นอย่างไรเมื่อไปถึงที่นั่น ได้แต่หวังว่าอย่างน้อยๆ ก็ขอให้มีที่ปลอดภัยสำหรับเธอและลูก ไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงและทรมานใจเหมือนที่ผ่านมา