โกลัญญาหนีรัก

“ขอโทษนะลูกรัก ชาตินี้บุญเราน้อยไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม้แต่หน้าเจ้าแม่ก็ไม่ได้เห็น หากชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เกิดมาเป็นแม่ลูกกันอีก รักหนูรักที่สุดดวงใจของแม่”
เสียงคร่ำครวญร่ำไห้ใจจะขาดดังมาจากร่างบอบบาง ที่เนื้อตัวแตกยับของแม่หญิงสูงศักดิ์ ผู้เคยสวยงามยิ่งกว่ารูปวาดของนางในวรรณคดี เหนืออื่นใดตอนนี้เธอเจ็บท้องเหลือเกินเหมือนเนื้อตัวกำลังโดนมือที่มองไม่เห็นฉีกทึ้งไปคนละทิศละทาง เจ็บจนอยากหยุดหายใจ แต่วาระจิตสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาท หญิงสาวฝืนความเจ็บปวดกลั้นใจยกมือพนม ครางเสียงสะอื้นกายสั่นระริกอย่างอดทนเต็มที่
“ชาตินี้เจ้าอาภัพนักลูกแม่ ไม่มีโอกาสลืมตามาดูโลก เหตุทั้งหมดเกิดเพราะพ่อเจ้าใจดำเยี่ยงอีกา มิได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ เกิดชาติหน้าฉันใดไม่ว่ากี่ภพชาติ ขออย่าได้พบเจอกันอีกเลย ข้าเจ้านางน้อยไม่ขอมีรักอีกแล้ว”
สิ้นเสียงครางสะอื้นลมหายใจก็หลุดลอยไปจากร่างบอบบาง ด้วยดวงจิตโกรธแค้นพ่อของลูกในท้องที่ไม่มาช่วยเหลือพานางหนีดั่งที่ให้สัญญาไว้ เจ้านางหารู้ไม่ว่าชายคนรักที่เป็นข้ารองบาทนั้น โดนประหารไปนานแล้ว ไม่มีแม้โอกาส มาร่ำลาหญิงอันเป็นที่รัก เพราะความผิดใหญ่หลวงนักที่บังอาจล่วงเกินเจ้านางผู้สูงศักดิ์