เรียกข้าว่าพรานโก๊ะ ภาค 4

ในขณะที่พรานโก๊ะกำลังข่มตาหลับลงในท่านั่ง กับปรากฏเสียงร้องคำรามของเสือโคล่งตัวเขื่อง
มันยืนจังกล้าจนเขาแทบจะตั้งตัวไม่ทัน
พราน: "เอ้ย.....สะ...เสือ!!!!! "
ความง่วงที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้ มันหายเป็นปิดทิ้งในบัดดล พยัคฆ์เจ้าป่า ได้เดินย่างสามขุม
เข้ามาในระยะไม่เกิน 5เมตร ประกายตาอันแห่งนักฆ่า มันจ้องมองเหยื่อราวกับอาหารอันโอชะ
พรานโก๊ะที่ไม่มีแม้กระทั้งปืนคู่กาย ก็ลนลานไร้สติ
พราน: " พ่อแก้ว แม่แก้ว ยังไม่ทันจะมีเมียกับเขาเลย ก็ต้องมาตกเป็นอาหารของไอ้เสือบ้า
ซะแล้วเหรอเนี้ย ชีวิตหนอชีวิต"
พรานโก๊ะกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก ความง่วงที่ปรากฎขึ้นก่อนหน้านั้นมันกลับหายไปในทันที
พระ : "อ้าว ..ไม่นอนแล้วเหรอโยม"
พราน : "เฮ้ยเสือสมิง!!!"
พระ : "เสือเสอไม่หรอกโยม มีแต่พระแก่ๆเท่านั้นแหละโยม 555"
เสือประหลาดพูดได้มันกล่าวจบ ก็กลายร่างเป็นพระสงฆ์ตามเดิม
พราน : "อย่ามาหลอกข้าให้ยาก เอ็งคงจะกินหลวงพ่อไปแล้วละสิ ถึงแปลงกายเป็นท่านได้ !!!
ข้ากะไว้แล้วเชียว ว่าเอ็งนี้แหละที่เป็นเสือสมิง" พรานโก๊ะกล่าวออกไปอย่างลนลานหวาดวิตก
พระ : "จำอาตมาได้เหรอโยม 555"
พราน : "ข้าไม่มีเพื่อนเป็นสมิง อีกอย่างเนื้อของข้าไม่อร่อยนักหรอก ทั้งเหม็น
และมีเนื้อติดกระดูกเพียงนิดเดียว พะ....พี่สมิงอย่าได้กินข้าเลย"
พระ : "นี้เองอาตมาเอง อย่าได้หวาดกลัวไปเลยโยม ถ้าเป็นเสือสมิงจริง ๆ
ป่านนี้มันคงจะไม่พูดกับโยมให้มากความหรอก"
พรานโก๊ะครบคิดชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวออกไปอย่างโล่งอก
พราน: "ปัดโธ่!!!..... หลวงพ่อ กระผมอกอีแป้นจะแตก เล่นมาแกล้งกระผมแบบนี้
เกิดหัวใจวายกลางป่าใครจะรับผิดชอบละครับ"
พระ: "อาตมาเห็นโยม นั่งสัปหงก ก็อยากจะให้ยาแก้ง่วง ในเมื่อหายง่วงแล้ว
ก็มาเถอะกินข้าวกินปลากันก่อน เดี๋ยวเลยเพลอาตมาฉันไม่ได้พอดี"
พระชรากล่าวตัดบท ก่อนที่พรานโก๊ะจะหยิบถุงแกงมัดหนังสติ๊กสีเขียวและแดง
ประเคนให้พระชราผู้นั้นฉัน ในขณะที่พรานกลางคนเหลือบมองด้วยความสับสนสงสัย
เข้าจะต้องหาคำตอบให้ทั้งหมดให้กระจ่างแจ้งไม่วันใดก็วันหนึ่ง
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง พรานกลางคนได้เหลือบตามองซ้ายและขวา
พร้อมกับกำลังมองหาพระชรารูปดังกล่าว
พรานโก๊ะ : "วันนี้แหละเราจะต้องรู้ให้ได้ว่า หลวงพ่อท่านไปรับบิณฑบาตที่ไหน ได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน"

พรานป่ามีความสงสัยเป็นทุนเดิม เมื่อตนมีความอยากรู้ ก็ต้องหาทางพิสูจน์ให้แน่ใจ
เขาแอบซุ่มอยู่ในอยู่ในโพงหญ้าที่ขึ้นปกคลุมอย่างหนาทึบ จนเวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่
แต่แล้ว ในขณะที่สายตาจ้องจับผิดพระชรารูปนั้น ดวงตาของเขาถึงต้องเบิกโพลง แล้วอุทานออกมา
อย่างแตกตื่นตกใจ เนื่องจากภาพที่อยู่เบื้องหน้าปรากฏร่างของพระชรา กำลังเหาะเหินเดินอากาศ
แล้วเท้าทั้งสองข้างค่อยๆเยื้องย่างสู่พื้นดินราวกับปุยนุ่น พระชรามองซ้ายแลขวา โดยหวังว่าไม่ต้องการให้ผู้ใดพบเห็นในอภิญญาสมาบัติ
พรานโก๊ะ: "เฮ้ย..... ละ....หลวงพ่อเหาะได้!!!!!"
เสียงตะโกนโห่ร้องของพรานป่า ทำให้พระมากพรรษา จ้องมองไปต้นตอของเสียงนั้น .