อสูรหมายจันทร์

จันทร์กระจ่างมุ่นคิ้ว เมื่อรู้สึกทุกอย่างรอบตัวดูเงียบผิดปกติ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่คิดหวังเรื่องน่าอายแบบนั้น หญิงสาวดุตัวเองก่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้น หน้าแดงระเรื่อเมื่อสบกับนัยน์ตาคมที่มองเธอยิ้มๆ ราวกับจะล้อเลียน

“หลับตาทำไม…ง่วงเหรอ” อิชย์ถาม คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง

“จันทร์…จันทร์” หญิงสาวอึกอักและขัดเขิน

“อยากเข้าหอก่อนหรือไง” ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูเบาๆ

“มะ…ไม่…ไม่ค่ะ” จันทร์กระจ่างผงะหน้าหนี ใบหน้าแดงจัดลงไปถึงลำคอ

“ให้เวลาสามนาที ถ้ายังไม่ออกไป…ผมจะถือว่าเธอตั้งใจขึ้นมาอ่อยผมที่ห้องนี้” อิชย์บอกนัยน์ตาเป็นประกายวาววาม

จันทร์กระจ่างแทบไม่รอให้เขาพูดจบด้วยซ้ำ รีบเบี่ยงตัวและวิ่งออกไปทันที โดยมีสายตาขบขันมองตามมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ ที่หญิงสาวไม่เคยมีโอกาสได้เห็นมาก่อน