พยัคฆ์ขาวไร้ฤทธิ์

ผืนนภาแดนสวรรค์ ดวงดารา งามพร่างพราว

ใต้หล้าสุกสกาว เพียงยลโฉม สู้ชิงนาง

เกลียวคลื่นแดนวิญญาณ ใสกระจ่าง ลุ่มลึกมิลืมเลือน

หนนี้ข้าเข้าใจมันถ่องแท้ เรื่องเล่าขานนับหมื่นปีที่เคยได้ยิน หาใช่เรื่องจริงไม่ เพราะเจ้าผู้งดงามกว่าสามแดน สะท้อนบนดวงตาคู่นี้ แจ่มชัดเสียจนดวงหทัยข้าสั่นสะท้าน เพรียกหาเพียงเจ้า

ยอดรัก.. เทพหาใช่เทพ มีเพียงข้าและตัวข้าเมื่อเคียงข้างเจ้า


เลี่ยงหลิน บุตรีไป๋หู่ พยัคฆ์ขาวผู้ปกครองแดนสวรรค์และแดนมนุษย์ทิศประจิม นางอ่อนแอกว่าผู้ใด ร่างแท้จริงยังเป็นเพียงลูกเสือโคร่งขาวอายุสองเดือน ไร้พลัง แต่ไม่ไร้ศักดิ์ศรี

เมื่อถูกดูหมิ่น จึงท้าประลองกับมังกรเขียว ศัตรูตัวฉกาจของตน หากแต่แพ้ราบคราบตกลงมายังแดนมนุษย์ นางเกือบได้ไปเยือนแดนวิญญาณ ทว่าในเสี้ยวลมหายใจรวยริน ราวกับโชคชะตาเห็นใจเทพไร้ฤทธิ์เดช ได้มีสตรีนางหนึ่งยื่นมือเข้ามาช่วยไว้

สตรีขอทาน ตามืดบอดนามว่าเฟินเยว่ โฉมสะคราญ ดวงตาอำพันเปล่งประกายยิ่งเสียกว่าดวงตะวันและดวงดารา ยามสบมองยากละสายตา ทั้งจิตใจยังงดงาม..กับภูตผีน่ะสิ!

นางขุนข้าจนอ้วนพีเพื่อจะเอาข้าไปขายแลกกับห้าตำลึงเงินอันน้อยนิด เฟินเยว่! ข้าเป็นถึงพยัคฆ์ขาว เหตุใดจึงให้ค่าของข้าเพียงแค่ตำลึงเงินไม่กี่ก้อนนั่น!!