เมียของไค

"หน้าซีดขนาดนี้ยังจะมาปฏิเสธอีก" เขาเอ่ยตำหนิ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชะเอมหลุดออกมาจากห้องอาหารได้เพราะกว่าเดมี่กับคุณหญิงจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระก็กินเวลานานเกือบครึ่งชั่วโมง

"พี่ไคคะ!" เสียงเรียกของใครบางคนทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง ในขณะที่นับดาวก้มหน้าเก็บซ่อนอาการป่วยของตัวเอง

"มีอะไรน้องเอม" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ต่างออกไป มันนุ่มนวลกว่าตอนคุยกับเมียตัวเองเสียอีก

"คุณย่าไม่อนุญาตให้น้องเอมค้างที่นี่ค่ะ น้องเอมคงต้องไปนอนที่โรงแรม" เธอรีบฟ้อง ก่อนจะเดินเข้ามากอดเเขนสามีเพื่อนสนิท ต่อหน้าต่อตาของภรรยาเขา

"ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวพี่คุยกับคุณย่าให้" ไคโรเอ่ยบอกก่อนจะจับมือของชะเอมมากุม กลายเป็นว่านับดาวเหมือนอากาศธาตุที่อยู่รอบตัวของพวกเขา

"ไม่มีอะไรแล้วนับขอตัวนะคะ" เธอพยายามจะหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองเห็นภาพบาดตาบาดใจไปมากกว่านี้ ทว่าไคโรไม่อนุญาต

"พาน้องเอมขึ้นไปพักที่ห้องของเราสินับดาว" คำสั่งของสามีทำให้หญิงสาวกำหมัดแน่น เธอรู้ว่าไคโรเกลียดแต่ก็ไม่คิดว่าจะหยามเกียรติกันได้ถึงขนาดนี้ ชะเอมมองจ้องใบหน้าซีดเผือดของเพื่อนสนิทด้วยความสะใจ ก่อนนับดาวจะหมดความอดทน

"นับขอถามอะไรเอมหน่อยได้ไหม" 

"ได้สิ ถามมาเลย"

"เอมยังชอบพี่ไคอยู่หรือเปล่า" คำถามงี่เง่าของภรรยาทำให้ไคโรไม่พอใจ เขาชักสีหน้าใส่นับดาว ทว่าเธอเหนื่อยเกินกว่าจะอดทนและเชื่อใจคนทั้งสอง

"บ้า! ทำไมถามแบบนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่านับหึงพี่ไคกับเอม"

"เปล่า นับแค่อยากรู้เฉย ๆ "

"อย่าคิดมาก เอมกับพี่ไคไม่มีทางหักหลังนับหรอก" คำพูดหลอกลวงของเพื่อนสนิท ทำให้นับดาวจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือ

"นับเชื่อใจเอมนะ" เธอบอกเพื่อหวังว่าอีกฝ่ายจะแสดงท่าทางรู้สึกผิด แต่ไม่เลย ชะเอมยังคงตีสองหน้าใส่ ในขณะที่ไคโรหงุดหงิดใจจนต้องขบกรามข่มอารมณ์เดือดดาล

"พี่ไคพาเอมขึ้นไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวนับจะคุยกับคุณย่าให้" เธอหันมาบอกสามี ทั้งที่ดวงตาเจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำ นับดาวพยายามกลั้นสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ต่อหน้าคนทั้งสอง

"ขอบใจนะนับ พี่ไคคะ รีบพาน้องเอมขึ้นไปข้างบนเถอะนะ" นอกจากจะไม่เกรงใจแล้ว ชะเอมยังหันมาออดอ้อนสามีของเพื่อนตัวเอง ก่อนไคโรจะพาหญิงสาวเดินขึ้นไปชั้นบน พาเธอเข้ามาในห้องที่เขาใช้มันหลับนอนกับนับดาวตลอดสองปี

ทันทีที่คนทั้งสองเดินผ่าน นับดาวก็เข้ามาในห้องอาหารด้วยใบหน้าซีดเผือด จนหมอต้นไม้นึกเป็นห่วงหญิงสาว ในขณะที่เดมี่กับคุณหญิงมองมาทางนับดาวอย่างรู้สึกผิด การที่ไคโรทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับหยามเกียรติลูกเมียตัวเอง เขาไม่สมควรได้ครอบครองผู้หญิงดี ๆ แบบนับดาวด้วยซ้ำ

"นับขอคุยกับคุณย่าเป็นการส่วนตัวได้ไหมคะ" 

"ได้สิ" เมื่อคุณหญิงรับคำ ทุกคนก็พากันลุกออกไปจากห้องอาหาร ทำให้ไม่รู้ว่าคนทั้งสองกำลังคุยอะไรกันอยู่ รอนานเกือบครึ่งชั่วโมงนับดาวก็ยังไม่พาคุณหญิงออกมาจากห้องอาหาร จนเดมี่ต้องหันมามองหน้าคนที่นั่งกับเธออยู่บนโซฟาห้องรับแขก

"พี่หมอชอบพี่นับเหรอคะ"

"ทำไมถามแบบนั้นล่ะเดมี่"

"เพราะดูออกไงคะ สายตาพี่หมอเวลามองพี่นับมันชัดมาก"

"พี่ไม่ได้คิดจะแย่งนะ แค่ได้อยู่ใกล้ ๆ คุณนับก็พอใจแล้ว" คำตอบของหมอหน้าตี๋ทำให้เดมี่ขนลุก เธอรู้สึกว่าต้นไม้ดูแปลก ๆ เหมือนพวกโรคจิตอ่อน ๆ ไม่คู่ควรจะเป็นผู้ชายคนใหม่ของนับดาว

"ตัดใจเถอะค่ะ ต่อให้พี่นับหย่ากับพี่ไคจริง ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่หมอจะมีสิทธิ์"

"พี่บอกแล้วไงว่าแค่ได้มองก็พอใจแล้ว!" ต้นไม้บอกเสียงแข็งเหมือนหลุดการควบคุม เดมี่เห็นแบบนั้นก็แอบกลัว

"พี่หมอจะกลับเลยไหมคะ" เธอถามเพื่อตัดบทสนทนา ก่อนนายแพทย์หนุ่มจะดึงสติกลับคืนแล้วพยักหน้าตอบ

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ" บอกไว้เท่นนั้น ต้นไม้ก็เดินจากไป ในขณะที่เดมี่มุ่งตรงขึ้นมาบนชั้นสองเพื่อจะต่อว่าพี่ชาย ประจวบกับที่นับดาวออกมาจากห้องอาหาร เธอมองตามหลังน้องสาวสามี ก่อนจะเดินไปหาเดมี่

ทันทีที่สาวน้อยเปิดประตูห้องนอนเข้ามา เธอก็นึกแปลกใจเพราะไม่เห็นใครอยู่ ก่อนเดมี่จะย่องมาที่เตียง สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นประตูห้องน้ำเปิดเเง้มไว้ นั่นทำให้สาวน้อยอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะภาพที่พี่ชายกำลังจูบอยู่กับชะเอมมันเป็นอะไรที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น