มนต์เมฆา [ เมฆา -  สีเทียน ]

" ดื้อ! บอกอะไรไม่เคยฟัง ครั้งหน้ากูจะไม่แค่ดุ แต่กูจะเอาหวายฟาดขามึงให้ลาย "


*****

" มานั่งตรงนี้สิ " เมฆาตบแคร่ไม้สักข้างๆ ตนเอง เรียกคนน้องที่กำลังทำหน้าเลิ่กลั่กไม่เป็นตัวเองให้เข้ามาหา

ยัยเด็กตาแป๋วนี้เมื่อไหร่จะเลิกหายอึ้งสักที

"........" เท้าเล็กขยับเดินเข้าไปใกล้ แต่สีเทียนเลือกที่จะนั่งลงพื้นที่ปูด้วยผ้ากำมะหยี่ ตรงที่เมฆากำลังวางเท้าและไม้ตะพดแทน

"ทำไมมึงถึงไม่ขึ้นมานั่งกับกูข้างบนดีๆ หรือมึงไม่เห็นกูเป็นพี่เมฆของมึงแล้ว " เสียงเข้มที่เปล่งถามทำเอาร่างบางสะดุ้งตัวโยนตื่นกลัวเล็กน้อย

พอรู้ว่าชายแปลกหน้าคือพี่เมฆ ซ้ำยังเป็นพ่อครูที่มีคนนับหน้าถือตา เธอก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ปะ เปล่าจ้ะ"

"เปล่าแล้วทำไมถึงยังนั่งข้างตีนกู ขึ้นมานั่งข้างบนด้วยกันดีๆ "

ถ้าเป็นเมื่อก่อนสีเทียนคงปีนขึ้นมานั่งตักคนพี่แล้ว กลับมาเจอกันในคราวที่โตเป็นสาวสะพรั่งสีเทียนจำต้องรักษาระยะห่างพอสมควร

"พะ พี่เมฆเป็นพ่อครู"

"แต่กูไม่ใช่พระ!! "


********

นามปากกา : โลกของปลายฝัน