กลิ่นรักยังไม่จางหาย

คำโปรย...

เธอเคยบังอาจทิ้งเขาได้อย่างไร้สาเหตุ ทำให้เขาต้องคลั่งแทบบ้า ตามหาไม่หยุดไม่หย่อนในปีแรก เพื่อหาคำตอบของความผิดตัวเอง
เธอกลับเงียบหายไม่ยอมเผยให้เขาได้เจออีกเลย เขาจึงกลายเป็นหมาบ้าที่รอเจ้าของกลับมาอีกครั้ง โดยไม่ยอมเปิดใจให้ใครเป็นเจ้าของหัวใจได้อีก...
เจ็ดปีต่อมา เธอก็ได้กลับมาอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาหมาบ้าอย่างเขาแทบคลั่ง จู่โจมใส่เจ้าของกายและใจอย่างเธอ ต่อไปนี้อย่าหวังว่าจะหนีจากเขาไปได้อีกเลย
ต้นเหตุของเรื่องนี้ เฉลยในตอนท้ายๆ นะคะ เรื่องนี้พระเอกเป็นคนดุๆ คลั่งรัก ยอมทุกอย่างเพื่อความรักค่ะ ส่วนนางเอง ก็ค่อนข้างจะหูเบานิดหนึ่ง จึงทำให้ทุกอย่างเกิดขึ้นแบบนี้ แต่สุดท้ายแล้ว ทั้งสองก็จะกลับมาคืนดีกันค่ะ และอาจมีพยานรักแถมมาด้วย ซินยอริต้า ขอฝากเรื่องโรแมนติกพระเอกดุๆ สักเรื่องในอ้อมกอดอ้อมใจนักอ่านด้วยนะคะ
ขอบคุณที่คอยซัพพอตให้กันเสมอมา นักอ่านช่างน่ารักกับนักเขียนไส้แห้งคนนี้ตลอดเลย
ขอบคุณมากน่า รักนะจุ๊บๆๆ

ซินยอริต้า


ตัวอย่างเนื้อหาเพิ่มเติม

"ทิ้งผมไปทำไหม ?"
"...."
เมื่อสิวิสาไม่ตอบ เขาจึงหักเลี้ยวไปอีกทาง คราวนี้สิวิสาก็รีบร้องออกมา เธอรู้นิสัยของเขาดี ใจร้อน ดุดัน ทั้งในที่ลับ และในที่แจ้ง
"คุณเดย์คะ นี่มันทางอื่น..."
"เหอะ คุณเดย์งั้นเหรอ ? บ้าไปแล้ว เธอเคยเรียกผมว่าพี่เดย์ หรือบางครั้งก็มากกว่านั้น เป็นบ้าอะไรของเธอกันแน่ สิวิสา !!!"
สาวๆ อกหักเพราะเขาไม่สนใจ ต่างจากคนที่นั่งใกล้ เธอกลับเป็นฝ่ายทอดทิ้งเขาอย่างไม่ไยดี เขาเป็นบ้าถึงกับขึ้นไปตามหาถึงกรุงเทพ แต่เธอก็หายไปราวจะไม่ต้องการเจอเขาอีกตลอดชีวิต
"พี่ถามว่า เธอเป็นบ้าอะไรเหรอ วิสา ? เธอทิ้งผัวของเธอทำไมตั้งเจ็ดปี ???"
ปากคอของเขาทั้งเราะร้ายและดุดัน ในท้องของสิวิสาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนแทบจะฉี่ราด ยังไม่พอ เขาเบรกรถดังเอี๊ยด คว้ามือมาจับแน่น สบตาเธอ แต่เธอกลับเลี่ยงไปทางอื่นแทน
"หรือเธอมีคนอื่น ? หรือเธอรังเกียจอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ ตอบมาสิ ตอบมา ห้ามเงียบ สิวิสามองมาทางนี้ ถ้าเธอไม่อยากเสียใจ !"
เขาไม่เคยพูดเล่น ไม่เคยขู่เปล่าๆ ให้คนเขาชินชา สิวิสาไม่มีทางเลือก จึงต้องสบตาเขา ผู้ที่เคยเป็นเจ้าของหัวใจของเธอ เมื่อเจ็ดปีก่อน ก่อนที่บางอย่าง จะทำให้เธอต้องทิ้งเขาไป
ก็ทำไมละ ทิ้งไปตั้งเจ็ดปีเต็ม ทำไมถึงต้องมาตอแยอีก ไหนบอกว่ามีผู้หญิงมากมายพร้อมที่จะเข้าหา รวมถึงผู้หญิงคนนั้นด้วย แล้วทำไมถึงต้องทำเหมือนกับเธอฆ่าเขาทั้งเป็นอย่างนี้ด้วย
"คุณเดย์คะ"
"ไม่ใช่ ไม่ใช่โว้ยย เคยเรียกแบบไหน ก็เรียกแบบเดิมสิว่ะ"
ด้วยความโมโห เดย์จึงตวาดไปอย่างนี้ ส่งผลให้สิวิสาหน้าเสียไปเลย
"พี่เดย์"
"วิสา"
เขาทำเสียงแหบขึ้นมา พร้อมทั้งยื่นมาใกล้ ใจสิวิสาเต้นแรง เวลาไม่ได้เปลี่ยนอะไรชายคนนี้เลย เหมือนทุกอย่างถูกสตาฟรักษามันไว้อย่างดี
ปากร้อนที่เคยคุ้น ได้ประทับตรงกลีบปากของเธอ คอของเธอที่แห้งกระหาย ลิ้นร้อนก็ได้สอดเชิญชวนอย่างอ่อนโยน หากเพียงเธอขัดขืนไม่ตอบสนอง มันจึงกลายเป็นการสัมผัสที่ดุดันแทน ลมหายใจหอบและเสียงครางดังขึ้นมา หางตามีน้ำตาไหลบางเบา
เขาเจ็บ เจ็บจนน้ำตาไหล เธอบังอาจทิ้งเขาไปโดยไม่ไยดี เขาผิดอะไรนักหนา ความผิดนั้นจึงหนักหนาสาหัสขนาดนี้

ู