ทาสรักอ๋องตัวร้าย

โทษของการบุกรุกจวนอ๋องคือต้องเป็นทาสของที่นี่ตลอดไป หากเจ้าบังอาจหนีไปข้าก็จะตามหาจนเจอ!

แนะนำเรื่อง

โลกช่างไม่ยุติธรรมกับไป๋ฮุ่ยหยวน โจรกระจอกที่จบชีวิตลงในโลกก่อนทะลุมิติมาอยู่ในร่างของนักตุ้มตุ๋นสาวสวยในชื่อเดียวกันขณะกำลังทำเรื่องเสี่ยงตายที่สุดในชีวิตจนกลายเป็นผู้ต้องสงสัย

เมื่อจวนอ๋องผู้เกรียงไกรถูกบุกรุกจากคนแปลกหน้าและนางก็ยังงงงวย เว่ยอ๋องจำต้องลงโทษให้สาสมกับความผิดและเข้าใจว่านางเป็นมือสังหารทว่ากลับไม่เคยรู้มาก่อนว่านางเป็นสตรีที่สวมรอยเป็นบุรุษตลอดมา

นิยายเนื้อหาไม่ซับซ้อนอ่านแล้วไม่เครียด ไรท์แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงมิได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงหากเนื้อหาไม่สมเหตุสมผลบ้างก็เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน

ขอขอบคุณทุกการติดตามและกำลังใจที่ดีนะคะ ขอบคุณมากค่ะ


เนื้อหาบางตอน

ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ข้างเตียงมองคนที่นอนหลับอย่างมีความสุข ดวงตาคมกริบทอประกายอิจฉา เจ้าเด็กคนนี้โดนทำโทษกี่ครั้งกี่หนก็ยังนอนหลับได้อย่างสบาย ส่วนตัวเขาที่มีเพียบพร้อมทั้งรูปโฉมทรัพย์สมบัติ อำนาจและบริวาร กลับไม่เคยหลับเป็นสุขสักวัน

เว่ยซื่อเหลียนนั่งลงบนเตียงโน้มกายมองนางอีกครั้ง กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยเข้าจมูกให้ความรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก สมองของเขาผ่อนคลายลง อันที่จริงเขาค้นพบกลิ่นหอมนี้ในห้องของนางตอนเข้ามาตรวจดูจึงสั่งให้คนตกแต่งใหม่ เพื่อลองเข้ามาพักผ่อนดูสักครั้ง ไม่คิดว่ากลิ่นนี้จะมาจากตัวของเด็กโง่คนหนึ่งที่ไม่น่าไว้ใจ

อ๋องหนุ่มนอนลงข้างนางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด กลิ่นหอมอ่อนนุ่มช่วยให้สมองโล่งขึ้น ตาคู่สวยปรือลงภายในเวลาไม่นานแล้วหลับลึกไปในที่สุด

เช้าวันใหม่แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในห้องเรือนเล็กเว่ยซื่อเหลียนยังคงหลับสนิท ไป๋ฮุ่ยหยวนลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน เมื่อคืนนางหลับสนิทแต่หัววันเช้านี้จึงสดชื่นไร้ความอ่อนล้า กลิ่นหอมเย็นสดชื่นที่ไม่เคยมีมาก่อนหอมไปทั่วบริเวณเตียงนอนเมื่อหันหน้ามาต้องตกใจกับคนที่นอนข้าง ๆ 

'ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่'

นางผุดลุกขึ้นรีบใส่เสื้อคลุมปกปิดมิดชิดอย่างรวดเร็ว เสื้อตัวใหม่ใหญ่เทอะทะไม่เหมาะกับร่างกายของนางหรือว่าเป็นเสื้อผ้าของเว่ยอ๋องเอาไว้ผลัดเปลี่ยนกันแน่ ไป๋ฮุ่ยหยวนเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเองภายในเวลาไม่นานก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาพบสภาพจริงของนาง

เว่ยซื่อเหลียนลืมตาตื่นขึ้น น่าแปลกที่เช้านี้เขาก็สดชื่นเป็นอันมาก ความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสได้นับเป็นครั้งแรกที่ได้นอนเต็มอิ่ม หันมองด้านข้างก็พบกับไป๋ฮุ่ยหยวนที่นั่งตัวแข็งมองหน้าเขาท่าทางตื่นตูม ดวงตากลมโตเหมือนกวางน้อยมีแววตระหนก

"ตื่นแล้วหรือ"

เขาถามเสียงเบา 

"เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

"จวนของข้า จะเข้าออกที่ไหนก็เรื่องของข้า"

คำพูดหยิ่งยโสเอ่ยออกมาทั้งที่ยังนอนอยู่ แม้เห็นเพียงใบหน้าเขาก็ยังดูมีเสน่ห์ชวนใจสั่น รอยยิ้มมุมปากกับสายตาที่เหลือบมองแสดงถึงความเอาแต่ใจกระนั้นก็ยังดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตร

"เจ้ามีปัญหาหรือ?"

ไป๋ฮุ่ยหยวนยิ้มแหย เวลานี้นางไม่ควรต่อล้อต่อเถียงหรือตอแยเขายอมได้ก็ยอมไปก่อน

"เอ่อ ไม่มี ไม่มี"

เว่ยซื่อเหลียนลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อคลุมในตู้มาสวมทับผลัดเปลี่ยนจากตัวเก่า ไป๋ฮุ่ยหยวนรีบร้อนลงจากเตียงสะดุดล้มตกเตียงหัวคะมำไม่เป็นท่า

"โอ้ย"

เขาหันมาดูนางที่มีท่าทางเซ่อซ่าก็นึกขำ

"สมน้ำหน้า"

นางได้ยินชัดเจนลุกขึ้นได้ก็เอาเรื่องทันที

"เจ้าชอบซ้ำเติมผู้อื่นนัก มีความสุขบนความทุกข์คนอื่น สนุกมากหรือไร"

เว่ยซื่อเหลียนที่ได้นอนเต็มอิ่มเขาอารมณ์ดีกว่าทุกวัน

"ข้ามีความสุขมาก ถ้าเป็นความทุกข์ของเจ้า"

รู้สึกว่าความแปลกใหม่ในจวนสร้างความเบิกบานให้เขาได้ไม่น้อย

"โรคจิต"

นางกัดฟันกรอดด่าผ่านลอดไรฟันขณะที่อีกคนเดินออกจากห้องไปไกลแล้ว

วันนี้เว่ยซื่อเหลียนไม่ได้สั่งงานให้ไป๋ฮุ่ยหยวนทำนางจึงนอนเล่นอยู่ในสวนมองดูสาวรับใช้ทำงานตามหน้าที่เดิม แต่ละคนมองหน้านางราวกับเกลียดชังมาหลายชาติภพ ไม่รู้เว่ยอ๋องคิดอย่างไรถึงปล่อยให้นางนอนเล่นได้อย่างสบายใจเช่นนี้

หากเป็นอย่างวันนี้ไปเรื่อย ๆ ไป๋ฮุ่ยหยวนก็ไม่หนีออกจากจวนอ๋องแล้ว ที่นี่มีข้าวกิน อยู่อย่างสุขสบายดีกว่าไปเผชิญโลกภายนอกที่ไม่คุ้นเคย นางนอนเอกเขนกวาดฝันอย่างเพลิดเพลินถึงชีวิตที่แสนสุขชั่วข้ามวันท่ามกลางสายตาชิงชังของสาวรับใช้รอบ ๆ ตัว

เว่ยซื่อเหลียนกลับจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้ที่วังหลวงก็กลับมากินข้าวในจวน

"ไปเรียกไป๋ฮุ่ยหยวนมาพบข้า"

นางเดินเข้ามาสีหน้าแสดงความเบื่อหน่ายชัดเจน คราวนี้จะใช้นางไปใช้แรงงานเรื่องใดอีก

"นั่งลง"

เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่ง

"หา"

นอกจากไม่สั่งงานยังทำตัวพิลึก เว่ยซื่อเหลียนตอนนี้ใบหน้าเย็นชายิ่งกว่าอะไรแตกต่างจากเมื่อเช้าตอนตื่นนอนอย่างสิ้นเชิง

"หูตึงหรืออย่างไร!"

เสียงตบโต๊ะและเสียงดังของเขาดังขึ้นพร้อมกันจนนางสะดุ้ง รีบนั่งลงตามคำสั่ง

"เจ้าอารมณ์ชะมัด"

"บ่นอะไร กินข้าวได้แล้ว"

เว่ยซื่อเหลียนไม่ได้มีความอดทนกับคนพูดจาไม่รู้เรื่องเช่นนาง ไป๋ฮุ่ยหยวนไม่อยากเชื่อหูแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด นางไม่อยากขัดคำสั่งเขาในยามอารมณ์ไม่คงที่เช่นนี้ ไม่อย่างนั้นรับรองไม่ได้ว่าเขาจะไม่ลงมือกับนางหากเป็นเช่นนั้นจริงอย่างน้อยนางก็ต้องโดนบีบคอเป็นแน่

นางนั่งกินข้าวเงียบ ๆ เว่ยซื่อเหลียนที่เมื่อครู่แสดงความหงุดหงิดก็กินข้าวโดยไม่พูดอะไร เขายังกินด้วยความอร่อยไม่มีการเสแสร้ง

หลังจากอิ่มแล้วจึงทำงานต่อ ตั้งแต่ค้นพบที่มาของกลิ่นหอม การที่ไป๋ฮุ่ยหยวนยู่ด้วยเขารู้สึกผ่อนคลายและโล่งจมูกมากขึ้นทว่าเขาไม่ให้นางนั่งลงให้ยืนอยู่ใกล้ ๆ บอกว่าไว้คอยหยิบของตามคำสั่ง

"ข้าไปได้หรือยัง"

ยืนนาน ๆ นางก็เมื่อยขาเป็นเหมือนกันจนเอ่ยปากถามในที่สุด เว่ยซื่อเหลียนเงยหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ

"ข้าไม่ได้สั่ง เจ้ากล้าถามหรือ"

เสียงตวาดทั้งดุดัน แข็งกร้าวและเอาแต่ใจที่สุด ไป๋ฮุ่ยหยวนชักสีหน้า นางเคยมีอิสระไม่อยู่ในคำสั่งของใครจึงลืมตัวแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมออกมา

"ข้ายืนจนปวดขาแล้ว เจ้าจะทรมานไปถึงไหน"

สายตาคู่คมไล่มองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าจงใจเอ่ยขึ้น

"เจ้าไม่ตายง่าย ๆ หรอก"

น้ำเสียงของเขาไม่แยแสถึงความลำบากของนางเลยสักนิด ไป๋ฮุ่ยหยวนพูดอะไรไม่ได้ยืนก้มหน้าลงตามเดิมจนกระทั่งเวลาเลยผ่านไปประมาณสองชั่วยาม

"ไปนั่งเก้าอี้ได้แล้ว ยืนบื้ออยู่ได้"

จู่ ๆ ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่สั่งให้นางนั่งลงได้แล้วยังด่าตบท้าย นางจึงเดินไปนั่งลงเหยียดขาออกใช้มือทุบตรงที่ปวดเมื่อยดูเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งที่น่าเอ็นดู ภาพตรงหน้าติดตาตรึงใจของเว่ยซื่อเหลียนอีกครั้ง

'อย่างนี้มันไม่ใช่ความรู้สึกของข้า'

เขาสลัดความคิดบ้าบอออกไป สิ่งที่ไม่เหมาะสมให้รู้สึกก็ไม่ควรเก็บมาใส่ใจ