รอยรัก ไฟเหมันต์

เรื่องราวทุกอย่างในอดีตจะต้องถูกแก้ไข แม้แรกเริ่มเรื่องราวยุ่งเหยิงทั้งหมดจะเกิดจากแผนร้ายและการเข้าใจผิด เหมันต์ เชอร์รอสติ กับ สิรินภา หวนกลับมาเจอกันอีกครั้งด้วยพรหมลิขิต และครั้งนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปสาบานได้ว่าจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว จะจับไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นทั้งเธอและลูกสาวตัวน้อย ลูกสาวที่เขาเพิ่งได้รู้ว่ามีจากเธอ
.............................
"หนูอาบน้ำเยียบย้อย ตัวหอมมากด้วยค่ะคุณพ่อดมสิ หอมมากเยย"
เหมันต์ละจากเอกสารแล้วอ้าแขนรับร่างเล็กที่โถมเข้ามาหา เขายกจนตัวลอยจากพื้นวางที่ตัก ริมฝีปากน้อยๆ เจื้อยแจ้วบอก เหมันต์อดใจไม่ไหวกดจูบที่แก้มป่องๆ ไปสองสามทีเพื่อพิสูจน์เรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากริมฝีปากน้อยๆ
"หอมไหมคะ"
"หอมมาก"
"คุณแม่ก็ตัวหอมค่า คุณพ่อยองหอมคุณแม่ดูค่า"
"หืม"
เหมันต์ทำเสียงในลำคอ เหลือบสายตามองไปยังสิรินภาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ปนขำ สิรินภาถึงกับตัวแข็งทื่อ อยากจะบิดนิ้วลงไปบนเนื้อขาวเนียนนุ่มของลูกสาวเป็นการลงโทษจริงๆ เหมันต์อุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมแขนก้าวเดินเข้ามาหา สิรินภาผละถอยหลังไปหนึ่งก้าวรู้สึกประหม่า ใจเต้นรัวแรง แก้มร้อนผ่าวเมื่อสบเข้ากับสายตาร้อนแรง
"คุณจะทำอะไร" สิรินภากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ เหมันต์โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ แล้วสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างเล็กของผู้ที่ชื่อได้ว่าเป็นแม่ของลูกสาว ดมกลิ่นหอมๆ เข้าไปแล้วก็หันไปมองลูกสาวตัวน้อย
"อืมหอมจริงๆ ด้วยสิ"
"คุณพ่อไม่ได้หอมแก้มคุณแม่เหมือนหนูเยย"
"เอ๋ต้องหอมแก้มด้วยเหรอ"
"ใช่ค่า ต้องหอมแบบนี้ค่า" นาวาตัวน้อยสาธิตด้วยการอ้าแขนไปโอบคอของคุณแม่คนสวย แล้วกดจูบที่แก้มของคุณแม่คนสวยได้ยินเสียงดังจุ๊บทั้งสองข้าง สิรินภาหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ไม่ได้อายที่ลูกสาวจูบแต่อายสายตาร้อนแรงของร่างสูงที่มองมา เจ้าตัวน้อยหอมเสร็จแล้วก็ผวากลับมาโอบกอดคุณพ่อเอาไว้ เหมันต์เล่นตามน้ำไม่ทันได้ให้สิรินภาตั้งตัว เขาตวัดแขนโอบเอวดึงเข้าหาตัว โน้มใบหน้ากดจูบที่แก้มหอมกรุ่นแรงๆ สิรินภาเบิกตาโตอ้าปากค้างอย่างตกใจ ตัวแข็งเย็นเยียบ ชาวาบไปทั้งร่างกาย รู้ตัวอีกทีก็โดนเขาหอมแก้มไปสองข้างแล้ว เธอใช้มือดันอกแกร่งให้ถอยห่าง ยกมือขึ้นเช็ดแก้มลวกๆ ขนในร่างกายลุกชันรู้สึกหวามไหวไปกับสัมผัสของเขา
"คิก คิก หอมไหมคะ" นาวาตัวน้อยยกมือขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ แล้วถามออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์
"หอม" น้ำเสียงและสายตาของเขาทำเอาสิรินภาทนอยู่ในนี้ไม่ได้แล้ว เธอกัดริมฝีปากถลึงตาใส่ทั้งๆ ที่แก้มแดงก่ำ เจ้าตัวน้อยแสร้งทำเป็นไม่เห็นให้ความร่วมมือคนเป็นพ่ออย่างชอบใจ
"คุณอยู่กับลูกไปแล้วกัน"
......................................
"หนูชื่อนาวาใช่ไหม"
"ใช่ค่า หนูชื่อนาวา และเป็นเด็กดีด้วยค่า ไม่ดื้อไม่ซน"
นาวาตัวน้อยส่งสายตาใสซื่อแป๋วแหววมาให้กับคุณพ่อสุดหล่อของแก ขายความน่ารักตัวเองสุดฤทธิ์ ใครว่าเด็กจำอะไรไม่ค่อยได้นาน ผิดไปถนัดจริงๆ ถ้าสิรินภาอยู่ตรงนี้คงจะต้องช็อกไปแล้วแน่ๆ
"หึหึ แล้วคุณแม่ของหนูล่ะชื่ออะไร"
เหมันต์ค่อยๆ ตะล่อมเพื่อถาม เขาไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก ก็แค่จะถามไปเล่นๆ เท่านั้น ในเมื่อถูกทึกทักว่าเป็นพ่อคนแล้วก็ขอเล่นด้วยสักหน่อยจะเป็นอะไรไป
"คุณพ่อจำชื่อคุณแม่ไม่ได้เหยอคะ"
"อืม พ่อขี้ลืมน่ะ"
"เห้อ คุณพ่อคงทำงานหนักมากเยยลืมชื่อคุณแม่"
นาวาตัวน้อยถอนหายใจออกมาราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อยๆ แต่ชวนให้น่ารักน่าเอ็นดู คุณพ่อคงทำงานหนักไปจริงๆ แล้ว แบบนี้ต้องรีบให้คุณแม่ทำอาหารให้คุณพ่อกินเยอะๆ คุณพ่อจะได้ความจำดีขึ้น
"อื้อ" เหมันต์พยักหน้ารับคำเล่นไปตามน้ำ
"หนูจะบอก แต่จะไม่บอกอีกยอบนะคะ ถ้าคุณพ่อจำไม่ได้อีกจะให้คุณแม่ตีแปะๆ"
น้ำเสียงขึงขังและสีหน้าจริงจังของเจ้ากระรอกน้อยตรงหน้าทำเอาเหมันต์ต้องอมยิ้ม มือสั้นป้อมยกขึ้นกอดอกเอาไว้ ทำให้เห็นพุงป่องๆ ยื่นออกมา เหมันต์รู้สึกเอ็นดูยื่นมือไปลูบศีรษะเล็กๆ ของแก
"ได้ๆ"
"คุณแม่หนูชื่อคุณแม่สิยินาภาค่า คุณแม่ใจดีและสวยมาก" เสียงเจื้อยแจ้วใสๆ เอ่ยออกมาด้วยความภาคภูมิใจอวดคุณแม่ให้กับคุณพ่อฟัง
เหมันต์ถึงกับแข็งค้างราวกับถูกตีแสกหน้าจนเลือดอาบแต่กลับทำอะไรกลับไปไม่ได้ เมื่อเขาได้ยินชื่อของมารดาของเด็กตัวน้อยน่ารักคนนี้ เขาเลื่อนมือทั้งสองข้างจับบ่าเล็กๆ ของแกเอาไว้แล้วดึงแกเข้ามาใกล้ๆ กรามหนาบดแน่นจนขึ้นสันนูน ดวงตาหม่นและมีประกายสีทองแว่บออกมาให้เห็นเพียงครู่เดียวก่อนจะกลับเป็นดั่งเดิม เส้นเลือดข้างขยับเต้นระริกจนหนังตากระตุกไปหนึ่งที
.................................
“อื้อ หนูไม่อยากเจอแย้วค่ะ” นาวาน้อยส่ายหน้าไปมา แม้จะอยากพบพ่อแค่ไหนแต่ก็ไม่ต้องการเห็นคุณแม่เสียใจ เธอไม่อยากเจอแล้วก็ได้ มีภาพคุณพ่อในโทรศัพท์ของคุณแม่เอาไว้ดูก็พอแล้ว
“จริงหรือหืม” สิรินภาใช้ปลายนิ้วปัดปลายจมูกเล็กๆ ของลูกสาวด้วยความมันเขี้ยว กอดกระชับแน่น กดจูบที่กลุ่มผมนุ่มของแก
“จยิงค่ะ แต่..”
“หืม”
“แต่..หนูเหมือนคุณพ่อบ้างไหม”
“อื้อก็เหมือนนะ อย่างเช่น คิ้วอันนี้ ดวงตาคู่นี้ สีผมของหนูเหมือนคุณพ่อของหนูมาก ยังผิวขาวๆ ของหนูอีกด้วย” สิรินภาบอกพร้อมกับไล้ปลายนิ้วไปที่คิ้วของแกแผ่วเบา เปลือกตา และสิ่งที่เธอจำได้ ลูกสาวตัวน้อยได้ส่วนที่ดีมาจากเขา
“คิกคิก ถ้างั้นหนูก็น่ายักมากๆ ใช่ไหมคะ” สาวน้อยนาวาหัวเราะอย่างชอบใจ บิดตัวขวยเขินไปมาจนสิรินภาอดที่จะยิ้มขำเสียไม่ได้ ใช้นิ้วคีบแก้มป่องนุ่มของแกปล่อยมันแดงเรื่อขึ้นมาทันที แล้วแตะเบาๆ
“ลูกสาวของแม่น่ารักที่สุดค่ะ”