เจ้าบ้าน เจ้าเรือน เล่ม 2 (จบ)

“แพรขาว ตื่น ลูกอยู่ไหน”
พอได้ยินคำว่า ‘ลูก’ ความง่วงทั้งหมดก็หายไปในพริบตา หญิงสาวลุกผวาขึ้น ใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“ลูก...ชมพู” หล่อนร้องออกมา ควานหาข้างตัว ซึ่งทุกคืนมีร่างนุ่มๆ นอนเบียดแม่
ว่างเปล่า บนเตียงมีแต่หล่อนคนเดียว แสงจันทร์รางๆ ภายนอกสาดส่องกระทบผ้านวม ไม่มีร่างหนูน้อยหลับอยู่อย่างที่ควรจะเป็น
เสียงหนึ่งกระซิบกระซาบ
“คลอง...”
แพรขาววิ่งสุดฝีเท้าไปตามทางเดิน แสงจันทร์ส่องสว่างพอจะทำให้เลือดในตัวหล่อนเย็นเฉียบไปทันที
บานประตูเปิดสู่ท่าน้ำ ปกติมันปิดสนิท มีกุญแจคล้องไว้หนาแน่น บัดนี้เปิดอ้าจนสุด เท่านั้นยังไม่พอ เลือดในกายแพรขาวจับแข็งไปในทันที เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆ แหบแห้งร้องแว่วขึ้นมาจากบันไดท่าน้ำ
“แม่...แม่...”
เสียงร้องไห้แหบแห้ง แผ่วมาจากปากหนูน้อย ซึ่งกำลังจะสิ้นแรงอยู่รอมร่อ
ลูกน้อยถูกฉุดขึ้นพ้นน้ำมาได้ กอดแม่ไว้แน่น ร้องไห้จ้าอย่างเสียขวัญ
“ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่ต้องกลัว หนูปลอดภัยแล้ว แม่อยู่กับหนูแล้ว”
“แม่อย่าไปไหนนะ” หนูชมพูไขว่คว้ามือแม่ไปกอดไว้ “เค้าเรียก แม่ก็ไม่ไปนะคะ”
แพรขาวมองลูกสาวด้วยความประหลาดใจ เมื่อได้ยินคำนั้น
“ใครเรียกคะ”
“คนบ้านโน้นค่ะ” หนูชมพูชี้มือไปที่หน้าต่าง “เค้าเรียก เค้าเล่นกันเยอะแยะเลย เค้าให้หนูไปเล่นกะเค้า แม่อย่าไปนะคะ เค้าเป็นเด็ก เค้าอยู่กับแม่ กับเพื่อนๆ แม่เยอะแยะ”