มายาร้าย พ่ายรัก

"ร้อนร้อนมาก ทำยังไงดี" 
ไม่ทันมีใครได้คิด ร่างที่นั่งวีลแชร์จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้าวเท้าเข้าหาพนักงานชายคนนั้นแล้วจ้องลึกลงไปในดวงตา

"ร้อนจัง ช่วยด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม." 
มือเล็กพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าตัวเองออก จางเฉิงซานรีบถอดเสื้อสูทคลุมไหล่บางให้แล้วกอดกระชับไว้มั่น เพื่อไม่ให้เธอขยับเขยื้อนตัวเองได้ง่ายนัก
"เฉิงอา รถมาหรือยัง หลิวเหม่ยเซี่ยเธอโดนของแล้ว"

"อื้ออออ..มันร้อน ปล่อยนะจะมาจับไว้ทำไม ช่วยด้วย ช่วยฉันที"
เธอรู้สึกร้อนจริงๆ โดยเฉพาะในจุดกลางกายนั้น มันร้อนระอุไปหมด ดูเหมือนจะมีน้ำแฉะ ๆ เธอรู้สึกได้ จนต้องหนีบขาตัวเองเอาไว้แน่น จากชั้นสามสิบห้าลงมาถึงชั้นล่าง มันช่างยาวนานเป็นทศวรรษ หลิวเหม่ยเซี่ยเธอสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว นอกจากจะดึงทึ้งเสื้อผ้าตัวเองยังเริ่มลามมาหาเขาด้วย มือเล็กปัดป่ายสะเปะสะปะไปทั่ว

"ร้อนใครก็ได้ช่วยฉันที ทรมานถอดให้หน่อย ไม่ไหวแล้ว"
เสียงบางครางกระเส่าบ่งบอกอารมณ์ทางเพศที่ต้องการปลดปล่อยเต็มที่ จางเฉิงซานขนลุกซู่ไปทั้งตัว

สองมือแกร่งของเขาจับข้อมือเล็กมารวบไว้ด้วยกันเพราะเธอไม่อยู่สุขเอาเสียเลย พอมือถูกจับรวบเอาไว้ ร่างบางก็เลื้อยขึ้นมาบนตักเขา ใบหน้าหวานที่ถูกตบแต่งไว้อย่างสวยงามก็มุดไซ้ที่อกและซอกคอเขาให้วุ่นวายไปหมด ลมหายใจร้อนจัดที่รดรินลงบนผิวเนื้อ ทำให้เขาหายใจติดขัด แล้วยังอกนุ่ม ๆ ที่บดเบียดเข้าหานั่นอีก

"ฮือ..ช่วยฉันที ช่วยที"
ดวงตาฉ่ำปรือด้วยไฟปรารถนาอันร้อนแรงไม่เหลือสติจะครองตนได้อีก กระโปรงคอกเทลเดรสตัวงามถลกขึ้นจนถึงขาอ่อนจากการกลิ้งเกลือก จางเฉิงซานกลืนน้ำลายอันเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก เมื่อมือเล็กกำลังถูนิ้วที่กลางกายอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ได้นะ แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด เล็บนั่นมันยาวเกินไป