กว่าเราจะได้พบกัน

"ฉันไม่ใช่ณภัทร สามีของหนูหรอกนะ"
"........."
"ฉันคืออินทัช พ่อสามีของหนู"
อินทัชแปลกใจที่ดุจอัปสรไม่มีท่าทีตกอกตกใจ เธอยังคงยืนนิ่งสีหน้าปกติ
"แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็ยังเป็นพี่ภัทรนะคะ"
"ฉันเป็นณภัทรแค่รูปกาย แต่ใจของฉันยังเป็นอินทัช"
ชายแก่ที่ห่างเรื่องราคะมาเนิ่นนาน จนไม่คิดคำนึงถึงสิ่งนั้นแล้ว แต่ประโยคคำถามของหญิงสาวก็เขย่าหัวใจของอินทัชให้สั่นคลอนจนแทบจะพังลงมา
"พอจะมีที่ว่างให้หนูได้เข้าไปไหมคะ?"ดุจอัปสรไม่ได้ก้มหน้าอย่างเคย เธอสบตากับเขา เปิดเผยความในใจทั้งหมดต่อชายที่เธอมั่นใจว่ารัก เธอกดความประหม่าแล้วก้าวขาเข้าไปหาร่างสูง ซบใบหน้าลงบนแผงอกกว้าง อินทัชเพียงวางฝ่ามือบนแผ่นหลังบางแล้วตบเบาๆ
"เข้านอนเถอะนะ โดนน้ำค้างเดี๋ยวจะไม่สบาย"
"นอนด้วยกันได้ไหมคะ"ดุจอัปสรกลัวความโดดเดี่ยว แต่เธอก็สามารถฝ่าฟันความอ้างว้างเดี่ยวดายมาได้ กระทั่งเติบโตแตกเนื้อสาวเต็มตัว แต่ชะตาชีวิตก็เล่นตลกให้เธอมาล่มหัวจมท้ายกับณภัทรที่ไร้ความรักและเมตตาต่อเธอ ไร้การใส่ใจจากสามียิ่งสร้างความทรมานใจยิ่งกว่าเป็นเท่าทวี