สยบรักนายอัคคี

ดาหลายืนมองรถกระบะโฟวิลสีดำที่จอดอยู่หน้าออฟฟิศอย่างครุ่นคิด รถคันนี้ช่างคุ้นตา คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

"รถแบบนี้ สีนี้ ไม่ได้มีคันเดียวในประเทศไทยใช่ไหม" เธอพึมพำกับตัวเอง

"อืม รถยี่ห้อนี้ รุ่นนี้ สีนี้ ในประเทศไทยมีหลายหมื่นคันเลยแหละ"

ดาหลาไหวไหล่เห็นด้วยกับคำพูดนั้นเต็มประดา "นั่นนะสิ ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกมั่ง"

"ใครกันแน่ที่โชคร้าย?"

เสียงทุ้มแฝงประชดดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ดาหลาต้องละสายตาจากกระบะโฟวิลคันงาม แล้วหันหลังกลับไปมอง ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!!?
*********

{คุณนายฟองนวลบอกผมเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะครับ ผมจะดูแลลูกหนี้ VIP คนนี้ให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วงหล่อนหรอก} อัคคีเน้นคำว่า ลูกหนี้ VIP ให้คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับเขาได้ยินชัดๆ

ดาหลาขบเม้มปากแน่นอย่างนึกหมั่นไส้ ก็รู้แหละว่าตัวเองมาที่นี่ในฐานะอะไร แต่เขาก็ไม่ควรประจานเธอดังลั่นต่อหน้าผู้จัดการแบบนี้ คนอะไรไร้มารยาทสิ้นดี

กดวางสายเสร็จสรรพ อัคคีก็ยัดโทรศัพท์มือถือใส่กลับไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ชักจะสงสัยแล้วนะว่ายัยนี่เป็นใครกันแน่ ทำไมมารดาถึงได้เป็นห่วงออกนอกหน้า เมื่อกี้นางก็โทรมาย้ำให้ดูแลเธอดีๆ

"เอาบัตรประชาชนเธอมาให้ฉันดูหน่อยสิ"

"_" หญิงสาวทำหน้าไม่เข้าใจ ทำไมจู่ ๆ มาขอดูบัตรกัน

"เจอกันคราวก่อน ยังเป็นเด็กติดโทรศัพท์อยู่เลยนิ ต้องเช็คให้ชัวร์ กฎหมายระบุชัดเจนว่าห้ามจ้างเด็กอายุต่ำกว่า 15 ปีเป็นลูกจ้าง ฉันไม่อยากซวยทีหลัง"