สามี เรามาหย่ากันเถอะ (ยุค80)

เชี่ยซือเหยา ที่แต่งงานกับสามีมาหลายปี ไม่เคยได้รับความรักจากสามีเลย ทั้งที่เธอนั้นทุ่มเทให้ทุกอย่าง และวันสิ้นสุดก็มาถึง เมื่อสามีของเธอพาคนรักเข้าบ้าน ได้...ถ้าอย่างนั้น เรามาหย่ากันเถอะ!!!

“…ผมไม่ได้คิดแค่นั้น ซือเหยา ผมชอบคุณจริงๆ และคิดว่าในอนาคตผมก็จะรักคุณอย่างไม่มีเงื่อนไขหรือข้อแม้ใดๆ และลูกของเราก็จะเป็นโซ่ทองคล้องใจของเราทั้งสองคนเอาไว้ ผมจะรักและดูแลคุณกับลูกให้ดีที่สุด” สิ่งที่โจวฮุ่ยหมิ่นพูดออกมานั้นเขาพูดมันออกมาจากใจจริง

ผู้ชายอย่างเขาถ้าไม่รักก็คือไม่รัก เขาจะไม่สนใจหรือใส่ใจเด็ดขาด และไม่คิดจะข้องเกี่ยวหรือตอแยอีกด้วย กับเชี่ยซือเหยาเขาคิดว่าอาจจะชอบเธอตั้งแต่เห็นเธอจากทางด้านหลังแล้วก็ได้ และยิ่งวันที่เกิดเรื่องวันนั้นถ้าเขาไม่รู้สึกพึงใจในตัวเธอมีหรือที่เขาจะยอมช่วยเธอ เพราะถ้าเขาช่วยเธอไป นั่นมันคือการผูกมัดเขาเอาไว้ ลองเป็นผู้หญิงคนอื่นสิเขาอาจจะแค่เอาเธอไปส่งไว้ที่โรงพยาบาลก็เป็นได้ หรืออาจจะไม่เข้าไปในห้องนั้นเลยต่างหากปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้นโดยที่เขาไม่รู้สึกเดือดร้อน

เชี่ยซือเหยาที่ได้รับคำตอบ เธอก็มองเขาดีๆอีกครั้ง จ้องไปในดวงตาคู่นั้นที่กำลังสบมองกับเธอ

“แล้วคุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องคนนี้เป็นลูกของคุณ”

“แน่ใจสิ ผมเป็นผู้ชายคนแรกของคุณ หรือคุณจะเถียงล่ะ ซือเหยาคุณอย่าได้ถามอะไรอีกเลย คุณแค่รู้เอาไว้ว่าผมพร้อมที่จะเป็นของคุณ ดูแลคุณ รักคุณก็พอแล้ว” โจวฮุ่ยหมิ่นนั้นรู้เรื่องของเธอทุกอย่าง