อาจเอื้อมเมฆา

"ตื่นแล้วก็ออกไป"

คำพูดและน้ำเสียงที่แสนเย็นชายังไม่เจ็บปวดเท่าสายตาดูถูกจากอัลฟาหนุ่มที่มองมายังร่างกายของ ดิน เด็กในอุปการะของตัวเองที่พึ่งจะเลื่อนขั้นเป็นคู่นอนไปเมื่อคืนนี้

"ขอโทษครับ ผมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้" ดินรีบตะเกียกตะกายลงจากเตียงทั้งที่ขายังสั่นไร้เรี่ยวแรง เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นมากอดเอาไว้ไม่กล้าสบตากับคนบนเตียงอีก เพราะกลัวว่าจะเห็นสายตารังเกียจจากคนที่ตัวเองแอบรักมานาน ดินรู้ตัวว่าผิดที่ฉวยโอกาสตอนที่คุณเมฆาถูกว่ายากระตุ้นให้รัท ยอมเสนอตัวเป็นของเขาด้วยความเต็มใจ ในเมื่อกล้าทำก็ต้องยอมรับผลจากการกระทำของตัวเองให้ได้

"แล้วก็จำไว้ด้วยว่าเธอจะไม่ได้อะไรเลยจากเรื่องที่เกิดเมื่อคืน" 

ดินฝืนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาไม่เคยต้องการอะไรจากร่างสูงเลย แค่แอบหวังในใจว่าถ้าได้เศษเสี้ยวความรักจากคุณเมฆาบ้างแต่ตอนนี้คงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว.....

"จำเอาไว้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉันทั้งนั้น ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดอะไรเกินกว่าที่ฉันสั่ง เธอเป็นคนของฉันแต่ฉันไม่ใช่คนของเธอ จำใส่ใจเอาไว้ด้วย"