เพลงรักของ ‘พ่อ’

ทันใด ไม้บาตองของวาทยกรก็สะบัดลงมาอย่างรวดเร็ว เสียงดนตรีกระหึ่มขึ้น ป็นสัญลักษณ์ของความร่าเริงแจ่มใส เสียงหัวเราะของผู้ตกอยู่ในความรักอันแสนหวาน
ท่อนที่หนึ่ง...สอง...จวบจนท่อนสาม...
...ที่สุดแห่งความรัก...
ที่สุดแห่งเพลงรัก ความรัก...ของพ่อ!
ดนตรีทุกชนิดลงเสียงเบา...แผ่วลง มีแต่เสียงไวโอลินคันเอกของลูกที่แหลมสูง โหยละห้อยขึ้นมาแทนที่
“โอ้โอ๋...ดึกแล้วหรือนี่!
เหงาเงียบเชียบเย็นทุกที
ไม่มีแม้เสียงเรไร
เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวดวงใจ
อ้างว้างบ่ได้เห็นใคร
จักให้ปรานีปลอบขวัญ
..........................................
โอ้โอ๋...อดีตดั่งเงา
เลือนรางว่างเปล่า
ล่วงผ่านแล้วลับวับหาย
ข้าฯ ยืนหยัดโดดเดี่ยวดาย
ฝืนดำรงกาย
ซานไปจวบสิ้นชีวิต”
เสียงไวโอลินกรีดสูงราวเสียงร่ำไห้ เจ็บร้าวทรมาน แล้วค่อย ๆ ลดต่ำลง แผ่วลง...แผ่วลงทุกที...เหมือนกับระยะการเต้นของหัวใจพ่อ ซึ่งเบาลงจนหยุดสงบนิ่งพร้อมกับเสียงเพลงที่ขาดหาย

โรสลาเรน และ ทมยันตี เป็นนามปากกาของคุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์
ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ประจำปี ๒๕๕๕