ฤดูร้อนเมื่อครั้งประถมผมได้เป็นอัศวิน

แด่ความกล้าหาญที่ยังสถิตอยู่ในตัวเราทุกคน!
.
ความกล้าหาญ…คือดาบแผ้วถางหนทางชีวิต
.
ผมได้รับความกล้าหาญในฤดูร้อนปีสุดท้ายของยุคโชวะ
จากวันนั้น เวลาผ่านมาสามสิบเอ็ดปี...
เด็กน้อยอายุสิบสองปีเติบใหญ่กลายเป็นชายวัยกลางคนวัยสี่สิบสามปี
.
เศษเสี้ยวความกล้าหาญที่ได้รับในครั้งนั้น
อาจเป็นสิ่งที่ช่วยให้ผมพอจะฝ่ากระแสคลื่นลมในชีวิตมาได้จนทุกวันนี้
.
ช่วงที่ฤดูร้อนสุดท้ายของชั้นประถมกำลังจะมาเยือน
ผมยังเป็นเด็กขี้ขลาด ไร้ความมุมานะ
ผมกลัวคนรอบตัวจะรู้ความจริง จึงแสร้งทำตัวร่าเริงอยู่เสมอ...
.
ทุกคนต่างมีเมล็ดพันธุ์แห่งความกล้าหาญอยู่
และคนที่จะดูแลเมล็ดพันธุ์นั้นให้เติบโตขึ้นได้ก็คือตัวเราเอง