เพียงกระซิบรัก

“ยิหวานอนห้องเดียวกันกับพี่ไม่ได้แน่” คนที่หอบเสื้อผ้าไว้แนบอกบอกพลางเดินไปจับลูกบิดประตู แต่ก็ช้ากว่าภูผาที่กระโดดพรวดเดียวไปยืนขวางระหว่างเธอกับประตูแล้ว
“ทำไมจะไม่ได้ก็นอนมาตั้งหลายคืน”
“แต่ยิหวาเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา...หลายปีด้วยที่พี่คิดไม่ซื่อกับยิหวา คิดแบบก็ไม่รู้ตัวอีกต่างหาก น่ากลัวจะแย่”
“แล้วไง”
“จะแล้วไงอะไรอีก ก็ยิหวากลัวพี่จะปล้ำยิหวาไง!” ภูผาตีหน้านิ่งกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม นัยน์ตาพราวระยับด้วยความขบขัน