ศิลปะชิ้นเอกที่ฉันไม่เคยลืม

ความรู้สึกมากมายถูกใช้เพื่อบรรยายความทรงจำและความรู้สึกที่ไม่เคยลืมในอดีตที่ผ่านมา ถูกเขียนลงไปบนกระดาษที่ว่างเปล่าจนเต็มไปด้วยเรื่องราวของบุคคลเหล่านั้นจนกลายเป็นสิ่งที่เติมเต็มทางความรู้สึกให้กับนักเขียน ตัวอักษรตัวแล้วตัวเล่าถูกเล่าถึงความทรงจำและจินตนาการที่ต้องการอยากให้เกิดขึ้น ปลายปากกาเล่มนั้นบรรจงเขียนทุกตัวอักษรที่แฝงไปด้วยความหมายในถ้อยคำเหล่านั้น จากตัวอักษรเพียงไม่กี่ตัว กลายเป็นบทความที่ค่อยๆเพิ่มขยายไปยังหน้ากระดาษหลายๆหน้าจนเต็มพื้นที่ว่างเปล่าที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านั้น สิ่งที่กล่าวมาเป็นเพียงวิธีการเดียวที่สามารถบันทึกความทรงจำที่ไม่ต้องการจะลบเลือนเพื่อให้อยู่ตลอดไป แม้จะผ่านไปนานมากแค่ไหน เจ้าของผลงานชิ้นดังกล่าวก็สามารถกลับมาอ่านความทรงจำที่เกิดขึ้นได้ทุกครั้ง เพราะความทรงจำและเรื่องราวเหล่านั้นจะไม่มีวันหายไปจากความทรงจำ แม้ว่าวันหนึ่งอาจจะหลงลืมไปบ้าง แต่ทุกครั้งที่กลับมายังหนังสือเล่มดังกล่าวที่ถูกเขียนขึ้นมาด้วยตัวอักษรจำนวนมาก ความรู้สึกที่เคยนึกถึงก็จะยังคงอยู่และยังคงมอบรอยยิ้มที่สร้างความทรงจำนั้นอยู่เสมอ