เมียที่ถูกลืม

ความดีใจ ที่ได้แต่งงานกับผู้ชายแสนเพียบพร้อมอย่าง จิรเมธ หายวับไปทันทีที่รู้ว่า ชายหนุ่มเพียงใช้เธอเป็นเครื่องมือ เพื่อให้มารดาของเขาไม่มายุ่งวุ่นวายกับชีวิต
รมินดา ต้องหวานอมขมกลืนกับฐานะเมียแต่ง ที่เขาไม่เคยแตะต้องนานถึงสองปี รับรู้ว่าสามี ไปนอนกกกอดผู้หญิงอื่นด้วยความช้ำชอกใจ
และในวันที่กำลังจะมีลูก เขาก็จ้างให้เธอหย่า ไล่เธอออกมาจากชีวิต วันหนึ่งนึกอยากให้กลับไป ก็ใช้เล่ห์กลอุบายหลอกล่อให้กลับมา
หากครั้งนี้ไม่ใช่แค่ความเสียใจ แต่เธอยังเสียตัว เสียศักดิ์ศรี ถูกเขาย่ำยีหวังใช้ให้ตั้งครรภ์สายเลือดของเขา เพื่อต่อรองกับมารดา

********

"นึกว่าคุณจะจืดชืดเหมือนน้ำเปล่าซะอีก ความจริงก็ไม่นี่"
คนหันหลังหนี หันขวับมาเผชิญหน้า
"คนเลว คุณกล้าดีทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง?"
"ผมก็แค่ใช้สิทธิ์ของสามีสองปี ที่ไม่เคยได้ใช้เลย"
"แต่เราหย่ากันแล้ว"
"ผมยังไม่ได้เซ็นต์ใบหย่า"
"แต่คุณเป็นคนเอามันมา ยัดเยียด บังคับให้ฉันเซ็นต์ และฉันก็ทำให้หมดแล้ว"
พูดออกไป น้ำตาก็ทะลักเอ่อท้นอย่างเจ็บใจ เขาเห็นเธอเป็นอะไร คิดจะแต่งก็แต่ง คิดจะหย่าก็ไล่ออกจากชีวิตเหมือนหมูเหมือนหมา กว่าที่เธอจะหันหลังเดินจากเขามาได้ มันไม่ง่ายเลย
พอวันที่อยากได้ อยากใช้ประโยชน์จากเธอ ก็กระชากลากกลับให้ไปลงนรกอีก
"ผมเปลี่ยนใจแล้ว"
"จะเปลี่ยนใจได้ไง...ในเมื่อฉันกำลัง..."
"กำลังจะไปเสวยสุขกับไอ้หมอนั่นน่ะเหรอ?"
น้ำเสียงระรื่นอารมณ์ดีเปลี่ยนไปในทันที
"ไม่มีทาง อย่าฝันไปเลย เรายังไม่ได้หย่า และถ้าคุณยังขืนไปเจอหน้ามันอีก จะโดนไม่ใช่น้อย"
"คุณจะทำอะไร?"
"ฟ้องชู้ แต่ไม่หย่า" ว่าแล้วก็ยักคิ้วหยับๆ ด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท ไม่เหลือมาดจิรเมธคนเดิมเลยสักนิด
"คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? ทำแบบนี้ทำไมกัน?" แหวแว้ดใส่อย่างเหลืออด
"คุณก็รู้ว่าแม่ผมอยากมีหลาน และในฐานะลูกสะใภ้ที่ท่านอุตส่าห์หามาให้ คุณก็ควรจะเป็นคนอุ้มท้อง และคลอดหลานให้ท่านไม่ถูกหรือไง"
"แต่คุณไม่ได้รักฉัน"
"มาถึงตอนนี้แล้ว รักไม่รัก ไม่ใช่สาระสำคัญอะไร เราเป็นผัวเมียกัน คุณก็ไม่ได้เต็มกลืนนักนี่ ผมเองก็อยากมีลูก และคุณ ในฐานะเมียแต่งถูกต้องตามกฎหมาย ที่ชาวบ้านชาวเมืองรับรู้ ก็มีหน้าที่ต้องอุ้มท้องลูกของผม"
น้ำเสียงขู่คำรามอย่างถือสิทธิ์เป็นเจ้าชีวิตเหนือกว่าดังข้างหู ก่อนร่างใหญ่จะลุกลงจากเตียงไปอย่างไม่ไยดี ทิ้งให้เธอได้แต่สะอื้นไห้ น้ำตาไหลนอง จนหมอนที่นอนหนุนเปียกชุ่ม