จากสาวชนบทกลายเป็นหงส์ในยุค70s เล่ม2

โปรย.....

ปี 1970..
จากหญิงสาวหัวสูงวัยสิบแปดปี เธอรังเกียจครอบครัวตัวเอง กลายเป็นหญิงสาวแสนดีที่กลับรักครอบครัว ความเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ เปลี่ยนชะตาชีวิตของคนบ้านเจียงให้ดีขึ้น
เจียง เปาเป้ย..
หญิงสาวชนบทที่เอาแต่ใจ รังเกียจครอบครัวตัวเอง และบังคับขู่เข็ญให้พวกเขาส่งเธอไปเรียนในเมืองเพื่อเป็นหน้าเป็นตาแด่ครอบครัว ทั้งที่บ้านเจียงแทบจะแทะต้นไม้ และขุดดินกินกันอยู่แล้ว การกระทำน่ารังเกียจของเธอมีมากขึ้นเรื่อยๆ
จนวันหนึ่ง เปาเป้ยกลับมาแล้วเรียกร้องเงินถึงสี่สิบหยวน พอบ้านเจียงไม่มีให้ เธอก็อาละวาดอย่างหนัก และขังตัวเองอยู่ในห้อง สร้างความทุกข์ใจให้แก่บ้านเจียงเป็นอย่างมาก
จากที่จะประชดประชันครอบครัว กลับกลายเป็นว่า เธอล้มป่วยจนรักษาชีวิตตัวเองไม่ได้..
"เฮ้ย อะไรมันจะขนาดนั้น"

ปี 2024..
ลู่ ชิงชิงหญิงสาวจากยุคปัจจุบันอายุ25 ปี เธอสวยและเก่งมาก รวมถึงมีความรู้จบปริญญาโท และยังได้ทำงานเป็นแพทย์หญิงในโรงพยาบาลของเอกชนยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่ง
ซึ่งเธอโหมงานหนักและถูกคนรอบข้างกดดันจนเธอต้องเป็นโรคซึมเส้า และช่วงที่เดินข้ามถนนทำให้เธอต้องถูกรถชนจนเสียชีวิต และวิญญาณเร่ร่อนของเธอก็มาเข้าร่างของเจียง เปาเป้ย..
"เอาล่ะ ต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวของเธอเองเปาเป้ย บ้านเจียงจะต้องร่ำรวยเพราะมือสองข้างของฉันให้ได้"
ลู่ ชิงชิงในร่างเปาเป้ยพูดในใจเมื่อรับรู้ความรู้สึกของเจ้าของร่างที่เธอมาอาศัยอยู่..
เจียง เปาเป้ยเปลี่ยนไปจากหญิงสาวที่ไม่เอาไหน กลายเป็นหญิงสาวที่ตั้งใจเรียน การเรียนของเธอดีขึ้นมาก
จนสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กรุงปักกิ่งได้ครอบครัวก็มีหน้ามีตา และมีชีวิตที่ดีขึ้นเพราะเปาเป้ย

และในวันที่เปาเป้ยเดินทางไปเรียนในเมืองหลวงที่กรุงปักกิ่ง เธอได้เจอกับนายตำรวจคนหนึ่งที่เดินทางไปพร้อมกัน..
เขาคือ โจว ป๋อเหวิน นายตำรวจยศผู้กอง วัยเพียงยี่สิบเจ็ดปี ที่มีพ่อเป็นถึงผู้บัญชาการตำรวจ คือ พลตำรวจเอก โจว เกอ
โจว ป๋อเหวินได้ให้ความช่วยเหลือเจียง เปาเป้ยหลายอย่างจนทำให้ทั้งคู่สนิทกัน
แต่อุปสรรคจากทางบ้าน ฐานะที่แตกต่างกัน ทำให้เปาเป้ยต้องสร้างตัวตัวเองให้เหมาะสมกับป๋อเหวินให้ได้
...........................
ข้างในเล่ม..
คำพูดและยิ้มเป็นมิตรของชายหนุ่มรุ่นพี่ใหญ่ของเธอ ทำให้เปาเป้ยมองชายหนุ่มหน้าดีตรงหน้า เธอพยายามนึกว่าชายคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงทำตัวสนิทสนมกับเธอจัง ไม่สิกับเปาเป้ยร่างเดิมจัง เปาเป้ยนึก
"ทำไมมองพี่แบบนั้นละ อย่าบอกนะว่าป่วยจนจำพี่ไม่ได้" เขาพูดยิ้มเวลาพูดเล่นกับเธอ
"จะ จำได้สิ พี่เสี่ยวหลง" เปาเป้ยนึกได้ แล้วยิ้มให้เขา ชายคนนี้แอบชอบเปาเป้ย และเปาเป้ยก็หลอกลวงให้ชายคนนี้รัก หลอกใช้นั่นละ นิสัยไม่ดีจริงเปาเป้ย เธอบ่นว่าเจ้าของร่างเดิม
"โล่งงอกที นักว่าเปาเป้ยลืมพี่เสียแล้ว" เขาว่า
"นี่ค่ะ ค่าเกวียน" เปาเป้ยยื่นเงินค่าเกวียนหนึ่งหยวนให้
"พี่บอกแล้วไง พี่ให้เปาเป้ยนั่งฟรี จำไม่ได้เหรอพี่เคยบอกว่าไง" เขาว่าเวลาดันมือเธอออก
"เก็บเถอะค่ะ ฉันจะได้สบายใจ" เปาเป้ยตื้อ เพราะเธอไม่อยากจะนึกและไม่อยากคิดว่าเปาเป้ยไปให้ความหวังอะไรกับชายคนนี้ไว้นะ
"เดี๋ยวพี่จะถือกระเป๋าไปส่งที่ท่ารถเข้าไปในอำเภอนะ" เสี่ยวหลงไม่รับเงิน แต่เขากลับแบกกระเป๋าของเธอเดินนำหน้าไปยังท่ารถ
"..." เปาเป้ยต้องรีบเดินตามเขาเป็นคำตอบ เพราะชายหนุ่มได้แบกกระเป๋าของเธอเดินไปไกลแล้ว

ฝากนิยายจีนเล่ม2ด้วยนะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอุดหนุน