100 ปีที่รอคอย (Stories for the Years)

เรื่องสั้นแสนรักของ ลุยจิ ปิรันแดลโล
ไม่เพียงแต่บทละครของลุยจิ ปิรันแดลโล เท่านั้นที่แพร่หลายได้รับความนิยม นวนิยายอีก 7 เรื่องของเขาก็ไม่แพ้กัน โดยเฉพาะนวนิยายเรื่อง The Late Mattia Pascal (Il fu Mattia Pascal ) นับเป็นเรื่องเด่น สะดุดตามากที่สุดของวรรณกรรมของยุค "สมัยใหม่นิยม" และเมื่อจะนำมาทำเป็นภาพยนตร์ในปี 1925 มันถูกเขียนใหม่เป็น Shoot! ( Si gira) นับเป็นนวนิยายสำหรับภาพยนตร์เรื่องแรก ภายใต้ตรรกะของเทคโนโลยีสมัยใหม่ เป็นช่วงรอยต่อสำคัญก่อนที่จะเข้าสู่ยุค "หลังทันสมัยนิยม"

แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ผลงานเรื่องสั้นของลุยจิ ปิรันแดลโล ยังถูกนำมาวางเป็นลำดับแรกเสมอ เพราะต่อมามีเรื่องสั้นคัดสรร (Collection) ที่ชื่อ Loveless Loves (Amori senza amore) ได้รวบรวมเรื่องแสนรักของ ลุยจิ ปิรันแดลโล ตั้งแต่เรื่องแรกคือ "Little Hut: Sicilian Sketch" ("Capannetta: Bozzetto siciliano") ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ในปี 1894 ตอนเขาอายุ 17 ปี มารวมไว้ด้วย

สำหรับ "100 ปีที่รอคอย" ต่างไปจาก Loveless Love ด้วยเป็นการประเมินใหม่ เมื่อเขาเสียไปชีวิตไป ครบ 100 ปีแห่งความคิด ที่คิดรวมเล่ม Short Stories for Year ที่เริ่มต้นเมื่อปี 1922 ซึ่งปิรันแดลโลตั้งใจเขียนเรื่องสั้น 365 เรื่อง เขียนวันละเรื่องตลอด 1 ปี

ก่อนหน้านั้น "บันเทิงทศวาร" (The Decameron) หรือ "ตำนานรัก 10 ราตรี" ของนักเขียนคนสำคัญสมัยก่อนของอิตาลี คือ โจวันนี บอกกัซโซ เขาเขียนนิยายขนาดสั้น 100 เรื่อง เป็นการเล่าเรื่องแบบ Frame Narrative เริ่มเขียนในปี 1350 จบในปี 1353 เนื้อหาเป็นเรื่องราวความรักแบบต่าง ๆ เหมือน "ตำราแห่งความรัก" (The Book of Good Love) ของ ฆวน ราอูส

ด้วยความคิดที่จะทำงานแบบเดียวกันนี้ ลุยจิ ปิรันแดลโลคิดรวมเรื่องสั้น 365 เรื่อง เป็นเล่มไว้ 24 เล่ม (เล่มหนึ่งประมาณ 15 เรื่อง) แต่เอาเข้าจริง เขาทำได้เพียง 16 เล่ม หรือ 244 เรื่อง

เมื่อถูกคัดสรรมาเป็น 14 เรื่อง Stories for the Years จึงถูกเรียกชื่อว่า "100 ปีที่รอคอย"