ข้ามภพมาเป็นเมียเอก

เสียงฟ้าร้องดังสนั่นลั่นเรือนไม้สัก สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนักราวกับกำลังร่ำไห้ให้โชคชะตาของผู้ใด แม่ปุ้ม ถูกคนเป็นผัวจับเหวี่ยงลงบนพื้นหญ้าท่ามกลางสายธาราหนาวเหน็บ ทำให้แม่หญิงร่ำไห้ออกมาราวกับจะขาดใจ นางมองจ้องหน้าคุณหลวงผ่านม่านน้ำตา พลันนึกโกรธแค้นเหล่าบรรดาเมียน้อยของผัว 

"ไปเอาหวายมา วันนี้กูจักโบยนายของพวกมึง" ท่านหันไปออกคำสั่งกับบ่าวรับใช้ของแม่ปุ้ม ทว่า อีเย็น เอาแต่ก้มกราบเท้าเพื่ออ้อนวอนขอร้องไม่ให้ คุณหลวง ลงโทษแม่หญิง 

"โบยบ่าวแทนเถิดนะเจ้าคะ บ่าวมิรู้จักปรามแม่หญิง บ่าวผิดเอง" นางทาสขอรับโทษแทนนาย ก่อนจะถูกคุณหลวงใช้เท้าถีบไหล่ให้อีเย็นล้มลงไปนอนข้าง ๆ แม่ปุ้มท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ

"กูเป็นนาย ไยมิยอมทำตามคำสั่งของกู" ท่านร้องถามอย่างกรุ่นโกรธ ก่อน แม่นิ่ม เมียรองจะวิ่งมาจับรั้งเเขนคุณหลวงไว้

"คุณพี่ใจเย็นก่อนนะเจ้าคะ" คำขอของเมียรองไม่ได้ทำให้คุณหลวงหยุดการกระทำ แม่ปุ้มมองดูมือที่จับอยู่บนเเขนของผัวด้วยสายตาริษยา ตั้งแต่นางแต่งเข้ามาเป็นเมียเอก มิมีเลยสักคราที่คุณหลวงจะเเวะเวียนมานอนด้วย ต่างจากเมียรอง เมียบ่าว เมียสี่ ที่ได้นอนกอดท่านตลอด 

"น้องเป็นเมียแต่งนะเจ้าคะ คุณพี่จักเฆี่ยนตีน้องต่อหน้าบ่าวไพร่งั้นรึ" แม่ปุ้มร้องถาม ก่อนคุณหลวงจะแค่นหัวเราะใส่อย่างไร้เยื่อใย

"ที่ข้าสั่งโบยเจ้าก็เพื่อสั่งสอนมิให้ผู้ใดเอาเป็นเยี่ยงอย่าง"

"คุณพี่เลือกปกป้องพวกมันงั้นรึ"

"เจ้าทำเกินเหตุ หากนางทั้งสามตายไป เจ้าจักรับผิดชอบเยี่ยงไร"

"ความผิดทั้งหมดก็มาจากความมักมากของคุณพี่ หากคุณพี่มีเพียงน้อง น้องก็ไม่มีวันทำร้ายพวกมัน"

"แม่แช่ม! ไปเอาหวายมาให้ข้า" คุณหลวงร้องบอก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ

เมื่อเมียบ่าวได้รับคำสั่งจากผัว นางก็เดินฝ่าฝนขึ้นไปบนเรือนเเล้วกลับมาพร้อมหวาย ทันทีที่คุณหลวงได้รับสิ่งที่ต้องการ ท่านก็ฟาดไม้ยาวลงบนหลังเมียเเต่งเต็มแรง ทว่าอีเย็นเอาหลังมาบังแทนแม่หญิงเพื่อปกป้องนายของตน

"พวกมึงมาเอาตัวอีเย็นออกห่างจากนายมัน"

ท่านหันไปสั่งบ่าวไพร่ เพียงเท่านั้น ไอ้เหงี่ยม ก็รีบวิ่งมาดึงร่างของอีเย็นออกห่างจากเมียนาย เมื่อไม่มีใครคอยช่วย คุณหลวงก็ฟาดหวายลงบนกลางหลังของแม่ปุ้มเต็มแรง จนผิวเนื้อขาวนวลแดงช้ำจากการกระทำป่าเถื่อนของผัว

สายฝนโหมกระหน่ำลงมาอาบร่างของคนทั้งสอง คุณหลวงลงโทษเมียแต่งอย่างไร้ความปราณีเพราะจิตใจของนางมืดบอดเกินกว่าจะให้อภัย แม่นิ่ม แม่แช่ม แม่ตองนวล มองดูเมียกลางเมืองถูกผัวลงทัณฑ์ทั้งน้ำตา สงสารที่แม่หญิงไม่เคยได้รับความรักจากคุณหลวง ทว่าแม่ปุ้มกับเห็นว่านางทั้งสามกำลังหัวเราะเยาะตน

คุณหลวงกระหน่ำฟาดหวายลงบนหลังเมียแต่งเต็มแรง เป็นเหตุให้แผ่นหลังขาวเนียนกลายเป็นรอยแผลเหวอะหวะ มีเลือดไหลอาบ ก่อนท่านจะยกหวายขึ้นค้างกลางสายฝนแล้วใช้มืออีกข้างกุมหน้าอกไว้แน่น แม่ตองนวลเห็นผัวมีอาการป่วยก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองท่านไว้ พร้อมกับที่คุณหลวงโยนไม้หวายลงพื้นด้วยอาการหน้ามืด







ณ กรุงเทพมหานคร ปี ๒๕๖๗ ปภัสรา เดินมานั่งบนราวกั้นสะพานริมแม่น้ำในช่วงกลางดึก เธอเหม่อมองฟ้าที่มืดครึ้มราวกับว่าฝนจะตกหนัก ทั้งที่เมื่อครู่อากาศยังแจ่มใสอยู่เลยแท้ ๆ หญิงสาวก้มมองบิลค่าใช้จ่ายที่รัดตัว เธอไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไงกับหนี้สินที่พ่อแม่สร้างให้

ซ้ำสามียังมาขอหย่าเพียงเพราะโกรธที่เธอทำให้เขาต้องลำบากและถูกเจ้าหนี้ตามราวี ซึ่งสามีก็ไม่ผิด ใครก็รักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น เธอเองต่างหากที่โง่งมหลงเชื่อว่าพ่อกับแม่จะหยุดเล่นการพนันได้  สุดท้ายก็ต้องมารับปิดหนี้ให้เหมือนเคย

"เกิดเป็นปภัสรานี่เหนื่อยชะมัด" หญิงสาวพึมพำพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม

"ทำไมฉันต้องแบกรับภาระไว้คนเดียวด้วย!" เธอร้องถามพลางเหม่อมองวิวแม่น้ำในยามค่ำคืนอย่างคนสิ้นหวัง ประจวบหมดกับที่เจ้าหนี้หนุ่มหล่อก้าวลงจากรถสปอร์ตเปิดประทุนแล้วเดินเข้าไปหาลูกหนี้ขี้เมาที่นั่งห้อยขาอยู่บนสะพาน

"ถ้าเลือกได้! ฉันขอเกิดเป็นคนอื่นได้ไหม!" คำอ้อนวอนไม่เป็นผล เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่เจ้าหนี้หน้าเลือดคว้าข้อมือเรียวเอาไว้เพราะกลัวเธอพลัดตกน้ำ

"ลงมา!" ตุลา ร้องบอก ก่อนปภัสราจะหันมามองจ้องหน้าเขา

"ตามมาอีกทำไม! ฉันเอาเงินเก็บทั้งชีวิตไปใช้ดอกให้นายแล้วนี่ ส่วนต้นต้องรออีกหน่อย!" หญิงสาวร่ายยาว นั่นทำให้ตุลารำคาญใจ

"ลงมา! เดี๋ยวตก"

"กลัวฉันคิดสั้นฆ่าตัวตายแล้วนายจะไม่ได้เงินคืนใช่ไหม" 

"ฉันเป็นห่วง!" เขาร้องใส่ด้วยความเหลืออด ทว่าปภัสราแค่นหัวเราะ

"เป็นห่วงกลัวฉันฆ่าตัวตาย แต่เก็บดอกโหดเหมือนพวกเห็บที่คอยดูดเลือดเนี่ยนะ!"

"ลงมา!" 

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!" ว่าแล้วก็พยายามสะบัดข้อมือออกจากการจับกุม ทว่าสติของเธอไม่เหมือนเดิมเพราะดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเยอะ 

"เลิกดื้อแล้วลงมา" 

"ปล่อย!" สิ้นคำ ปภัสราก็ใช้แรงทั้งหมดสะบัดเเขนออกจากการจับกุมและนั่นทำให้ร่างระหงพลัดตกน้ำ ดวงตาคู่สวยโอบล้อมไปด้วยแพขนงอนงามเหม่อมองฟ้าที่มืดครึ้มเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นร่างของหญิงสาวก็จมดิ่งสู่ห้วงธาราพร้อมกับแสงสีทองที่สว่างวาบ