รักไร้ตัวตน

เขารอจนกว่าจะได้พบเจอหญิงอันเป็นที่รัก แม้ตัวเขานั้นจะเป็นเพียงแค่วิญญาณไปแล้วก็ตาม

"นะโมตัสสะ ภะคะวะโต..."
"ท่องไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก" หึ คิดจะท่องคาถาป้องกันผีเหรอ บอกเลยว่าไม่มีประโยชน์
"อะ..เอ่อ...ฉันทำตามที่คุณสั่งเสร็จแล้วพะ..เพราะงั้นต้องทำตามสัญญานะ"
"สัญญาอะไร"
"ก็จะให้ฉันออกไปไงแล้วก็จะไม่ทำให้ฉันกลัวและจะไม่มาให้เห็น"
เอาเข้าจริงฉันท่องไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะอะไรหน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าฉันลืมไงว่ามันต้องท่องอะไรบ้าง
"เหรอได้สิหันหลังกลับไปได้แล้ว"
"กรี๊ดดดดดด ผะ...ผะ..ผะ..ผี" เมื่อหญิงสาวหันหลังกลับมาก็เจอกับผู้ชายสวมชุดสีดำทั้งตัวผิวขาวซีดเซียวคนนึงยืนอยู่ไม่ห่างไกลนัก
ทำให้เนตรดาวล้มพับอยู่บนพื้นและพนมมือ ไหว้แขนบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับก้มหน้าหลับตาอย่างไม่ต้องการจะเห็นอะไรทั้งนั้น
"ฮือออ...อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะฉันขอร้อง สิ่งที่คุณให้ทำฉันก็ทำให้แล้วเพราะงั้นอย่าเอาฉันไปอยู่ด้วยเลยนะ"
แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ขานอะไรมากมายเพียงแต่...
"เงยหน้ามาสิ" เธอส่ายหัวเบา ๆ เป็นเชิงปฏิเสธ
"พี่บอกให้เงยหน้ามา"
"มะ....ไม่คุณผิดสัญญา" หญิงสาวตอบออกไปทั้ง ๆ ที่ยังนั่งพนมมือสั่นเปลือกตาปิดสนิท
"ผิดตรงไหน? พี่ก็จะให้น้องออกไปไงแต่ไม่ได้สัญญาว่าจะไม่มาให้เห็นนะครับ"
"ฮึก..ไม่เอา" ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันไม่อยากเห็น
"หน้าพี่ก็ไม่ได้หน้ากลัวนะน้องมองมาสิ"
"ไม่"
เมื่อเห็นว่าร่างบอบบางยังคงปฏิเสธเขาจึงย่อตัวลงมาเอามือประคองใบหน้านวลที่ตอนนี้มีน้ำตาอยู่ให้หันมามองเขา แต่หญิงสาวก็ยังคงหลับตาไว้
"จะเอาอย่างงี้ใช่ไหม ได้"