จักรพรรดิเช่นท่านจะเอาอะไรจากข้า

หลี่เสิ่นเจวี๋ย ใช้ชีวิตรอนแรมพนเจรหนึ่งเดียวมาหลายสิบปีหลังจากสงครามภูผาโลหิตจบลง ศิษย์เอกของสำนักภูผาวสันต์ที่หนึ่งในใต้หล้าเย่อหยิ่งเหนือใครบัดนี้กลายเป็นชายตาบอดพเนจรไร้หนทางกลับบ้าน ร่างกายอ่อนแอ ผอมซูบราวขี้โรค ดวงตาทั้งสองข้างถูกผ้าหยาบสีขาวปิดไว้เป็นเครื่องยืนยันว่าดวงตาของเจ้าตัวบอดลงแล้วจริงๆ 

"ข้าตามหาเจ้ามาเกือบสิบสามปี เสิ่นเจวี๋ย วันที่ข้าครอบครองใต้หล้า เข่นฆ่าทุกคนที่เป็นเสี้ยนหนาม แม้กระทั่งย้อมหุบเขาวสันต์ของเจ้าจนกลายเป็นชาดแดงเลือด เสิ่นเจวี๋ย เจ้าดีใจหรือไม่"

"ข้าเองมิค่อยเข้าใจนักว่าท่านหมายถึงอะไร ขอโทษด้วย ข้าน้อยสองสามปีมานี้จำเรื่องราวแต่เก่าก่อนมิได้แล้ว"

"...."

"ท่านเป็นคนรู้จักเก่าของข้าหรือ?" 

กว่าเฟย หยางเฟิ่ง จะได้พบกับศิษย์พี่ของตนเอง เขาที่กลายเป็นจักรพรรดิครอบครองสามพิภพ หวังเย้ยหยันให้เสิ่นเจวี๋ยให้ต่ำต้อยยิ่งกว่าสุนัข 

แต่คนตรงหน้า...ไม่ต่างอะไรให้จากคนเดนตาย สิ่งที่เขาอยากจะเอ่ยเยาะเย้ย

คงไม่สามารถทำให้อดีตศิษย์พี่ของตนรู้สึกไร้ค่าได้มากกว่านี้อีกแล้ว