มีเพียงท่านแม่ทัพที่คู่ควรให้ข้ารัก

"ทูลองค์หญิง..." เสิ่นฉางเฟิงยังคงเรียกพระยศเดิมของพระองค์ ด้วยไม่รู้ว่าองค์ประกันตอนไปเมืองหลวงแล้วฝ่าบาทจะพระราชทานชั้นยศใดให้แก่นาง
น้ำเสียงดังกล่าวช่างคุ้นหูนัก สั่วเอ๋อจือหลานนิ่งอึ้งในฉับพลัน พยายามเฟ้นหาความทรงจำ ว่าเคยได้ยินเสียงทุ้มต่ำอันเปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูด สะท้อนความสุภาพนุ่มนวลเยี่ยงนี้ที่ไหนกัน
องค์หญิงสิบสามพยักพเยิดหน้าให้หลันเย่เลิกผ้าม่านหน้าต่าง จากมุมที่สั่วเอ๋อจือหลานนั่งอยู่สามารถมองเห็นคู่สนทนาได้อย่างแจ่มชัดเต็มตา

บุรุษรูปร่างกำยำล่ำสัน สวมใส่ชุดเกราะนักรบ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม ผิวพรรณกร้านแดดแต่ทว่ามิอาจปกปิดความสง่างามของคนผู้นี้ได้เลย คิ้วรูปดาบดำขลับยาวเกือบถึงขมับ ดวงตาเรียวยาวเป็นประกายสว่างไสวซึ่งหายากมากในหมู่มวลทหารกล้า ดวงตาเช่นนี้เหมือนวิญญูชนที่มีกลิ่นอายแห่งบัณฑิตชาญตำรามากกว่ารบทัพจับศึก!

บรรดาทหารผ่านศึกมักมีดวงตาเย็นยะเยือก ดูไร้แววสะท้อนความเคร่งเครียดและแผ่รังสีเหมือนพร้อมจะพุ่งเข้าสยบทุกคนที่อยู่ตรงหน้า หรือเรียกอีกอย่างว่า...ผู้กระหายเลือด กระหายการต่อสู้ ยิ่งคนไหนเฉียดปากเหวนรก คนนั้นก็ยิ่งมีกลิ่นอายเพชฌฆาตโอบล้อมกาย ทว่าบุรุษที่ขี่ม้าสีขาวปลอดตรงหน้าไม่มี!
รังสีสังหารฆ่าฟัน...ไม่มี
กลิ่นอายฆาตกรพันศพ...ก็ไม่มี
อีกทั้งบุรุษผู้นี้ยังไร้ความเหยียดหยามในดวงตา เขาให้เกียรติองค์ประกัน

หัวใจดวงน้อยของสั่วเอ๋อจือหลานพลันเกิดความอบอุ่นซาบซ่านขึ้นในหัวอก ไฉนท่วงท่ากิริยาสง่าผ่าเผยของอีกฝ่ายถึงสั่นคลอนห้วงความรู้สึกที่นอนนิ่งในใจขององค์หญิงได้ขนาดนี้กันนะ
ดวงตาคู่งามของสั่วเอ๋อจือหลานลอบสำรวจตรวจสอบผู้มารายงานเรื่องบางอย่างอย่างเงียบ ๆ จมูกโด่งเป็นสันราวกับสวรรค์สร้าง ริมฝีปากและปลายคางคมชัดชวนมองอย่างยิ่ง โดยรวมแล้วอีกฝ่ายเป็นบุรุษหน้าหยกที่รูปโฉมหล่อเหลาคมคายโดดเด่นผู้หนึ่ง

"องค์หญิงเพคะ" หลันเย่ยื่นมือไปเขย่าลำแขนนายหญิง หลังท่านแม่ทัพเสิ่นฉางเฟิงกล่าวรายงานเสร็จ พระองค์ก็นิ่งเงียบไม่ผิดกับรูปสลักหินอันงดงาม
"หะ หา" สั่วเอ๋อจือหลานถูกเสียงนางกำนัลคนสนิทเรียกให้ตื่นจากภวังค์ พลันตาโตตกใจเมื่อรู้ว่าตนเองเผลอไผลมองใบหน้าบุรุษอื่นอย่างเคลิบเคลิ้มจนลืมรับฟังอีกฝ่ายว่ามาด้วยกิจธุระอันใด!

"ท่านแม่ทัพเสิ่นถามองค์หญิงว่าจะลงไปอำลาแผ่นดินเกิดหรือไม่เพคะ" หลันเย่เอ่ยทวนคำพูดของแม่ทัพเสิ่นฉางเฟิงให้ผู้เป็นนายฟังอีกรอบ ดวงตาจับจ้องมองเจ้านายอย่างประหลาดใจ องค์หญิงสิบสามไม่เคยมีอาการลนลานเยี่ยงนี้มาก่อน ยิ่งสองใบหูขึ้นสีระเรื่อก็ยิ่งรู้สึกพิลึกพิลั่น อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางแม่ทัพหนุ่ม หรือองค์หญิงจะเขินอายความหล่อเหลาของเขากันนะหลันเย่ลอบคิดในใจ

"นั่นสิ" สั่วเอ๋อจือหลานตะลึงวาบ แววตาทอประกายเลื่อมใสขึ้นวูบหนึ่ง ที่นี่ชายแดนเขตติดต่อระหว่างเผ่าจิ่วหลีกับแคว้นต้าหลี่ หากพ้นจากเมืองหน้าด่านตรงนี้ก็กลายเป็นผืนแผ่นดินแคว้นต้าหลี่โดยสมบูรณ์ นางจะไม่มีวันได้เห็นเผ่าจิ่วหลีอีกแล้ว "ข้าจะลงไป เอ้อ! ขอบคุณ..." เสียงสั่วเอ๋อจือหลานอึก ๆ อัก ๆ ตะกุกตะกักอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง