อย่าลืมฉันสันกำแพง3

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาหลังเลิกงานชีวิตผมก็กลับมาวนเวียนที่วงเหล้าอีกครั้ง ผมกินเหล้ากับลูกน้องที่ผลัดเวรกันมากินเหล้าเพื่อนั่งเป็นเพื่อนกับผมทุกวัน ตั้งแต่ร้านเปิดตอนเย็นจนกระทั่งร้านปิดตอนเที่ยงคืน ผมพยายามเอาปัญหาทุกอย่างในชีวิตใส่ไปในแก้วเหล้าและดื่มมันให้หมดแต่ไอ้ปัญหาทั้งหลายแหล่มันก็ไม่หมดเสียที ชีวิตจึงมีแต่โต๊ะทำงานในเวลากลางวันและโต๊ะเหล้าในเวลากลางคืน

ชีวิตผมเสเพลเป็นอย่างนี้อยู่เกือบปี แรกแรกไอ้พวกลูกน้องก็มาเข้าแถวกินเหล้าฟรีกันดีอยู่ พอนานนานเข้าเมียพวกมันก็เริ่มบ่น ผมเลยเปลี่ยนมากินร้านที่มีพนักงานนั่งดื่ม(PR)ในเมือง กลายเป็นเสี่ยนายช่างเนื้อหอมสาวสาวกลางคืนพาเหรดกันเข้ามาหาทุกคืนบางคนตอนแรกก็มาเอาแต่เงินค่าชั่วโมงพอนานนานเข้ากลับกลายเกิดความผูกพันเป็นคนรู้กายคือเพียงแค่ชำเรากายต่อกันและกัน ใช้ความใคร่จรรโลงใจไปวันวัน คบกันไปสักพักก็เลิกคนแล้วคนเล่า.......เหมือนคนไร้หัวใจ

จนมาวันหนึ่งด้วยความบังเอิญที่หน่วยงานต้องรีบพาคนงานมาโรงพยาบาล เพราะผมกำลังจะเข้าเมืองพอดีเลยอาสามาส่ง
" นี่คุณ เป็นหัวหน้าคนงานที่ตกนั่งร้านก่อสร้างจนหลังหักใช่ไหมคะ?" พยาบาลสาวถามแบบไม่มองหน้าผมขณะที่กำลังเขียนใบส่งตัว
" ไม่ใช่ครับ ผมเป็นวิศวกรเป็นหัวหน้าของหัวหน้าคนงานอีกทีครับ " ผมตอบไปแบบกวนกวน หล่อนเงยหน้าขึ้นมาพอสายตาเราประสานกัน หน้าตาอันคมขำที่สวยตามแบบฉบับของสาวใต้ตาคมผมยาวคนนั้น ก็ส่งสายตาคู่นั้นกลับมาทำให้ใจผมเต้นอย่างแรง........... จนผมลืมไปเลยว่าตัวเองก็มีเคยหัวใจ