คุณผู้จัดการครับผมเอารักมาฝาก

เมื่อบุพเพอาละวาดให้คนปากแซ่บปากร้าย 2 คนมาเจอกัน
คนหนึ่งขี้เล่น อารมณ์ดี ชอบกวนชอบแหย่ แต่จริงใจ
อีกคนมีปมฝังใจ จึงกลายเป็นคนค่อนข้างเย็นชาพูดน้อยไม่ค่อยแสดงอารมณ์

*******

"คุณนี่อ่อนกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะ"
จบประโยคสีหน้าของคนพูดก็กลับมาเรียบนิ่งอีกครั้งพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มลงไปที่ไหล่ของโชให้ถอยออกทั้งที่ไม่จำเป็น ส่วนโชนั้นก็ติดนิ่งไปหลายวินาทีก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มกว้างและเดินไปขึ้นรถนั่งประจำที่ข้างคนขับ
"ที่บอกว่าอ่อนนี่หมายถึงหน้าตาใช่หรือเปล่าครับ ใคร ๆ ก็บอกผมแบบนั้นทุกคน อายุ 28 แต่ดูยังไงก็ยังเหมือนเพิ่งเรียนจบมาใหม่ ๆ"
เอี๊ยด!!
รถที่เพิ่งจะเคลื่อนตัวออกไปได้ไม่ถึง 5 นาที ถูกเหยียบเบรกให้หยุดกะทันหัน จนคนไม่ได้ตั้งตัวแบบโชแทบจะหัวทิ่มหัวตำ ยังดีที่คาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้
"ขอโทษทีนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ"
โชรีบตอบกลับทันทีเพราะคิดว่าที่คีย์หันมาพูดขอโทษคงเป็นเพราะเหยียบเบรกกะทันหัน แต่ทว่า...
"ที่ผมพูดน่ะ...ผมหมายถึงไอ้นี่ครับ"
คีย์พูดบอกพร้อมกับใช้นิ้วชี้เคาะลงไปที่ขมับของตัวเองก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างที่เจ้าตัวชอบทำทุกครั้งที่เอาคืนหรือสวนกลับโชได้
"ครับ?"
หน้าเหวอ ๆ ของโชทำให้คีย์ยิ้มกว้างซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่โชได้เห็น แต่พอหลังจากนั้นคันเร่งก็ถูกเหยียบจนโชที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเสียหลักเซไปด้านหลังจนหลังติดเบาะ
"ฮ่า ๆ ๆ ผมโคตรจะชอบคุณเลยคุณคีย์ ผมนึกว่าคุณจะเป็นคนจริงจังกว่านี้ซะอีก ฮ่า ๆ ๆ"
อยู่ ๆ โชก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่นแบบไม่มียั้งไม่มีกั๊ก แถมยังพูดประโยคให้คีย์ต้องหันมองหน้าแบบเคือง ๆ จนต้องตั้งฉายาให้ใหม่
"โรคจิต"

*******

ฝากนักอ่านที่น่ารักทุกท่านกดหัวใจรีวิวให้ด้วยนะคะ ทุกรีวิวมีผลต่อนักเขียนตาดำ ๆ คนนี้มาก ๆ เลยค่ะ