จอมทระนง

“ชุน...ตั้งใจเรียนนะลูก ทำตัวให้คุณปู่ คุณย่า คุณพ่อ อาดารักมากๆ”
สมปองเฝ้าสั่งสอนลูกชายด้วยความรู้สึกเต็มตื้นใจ อยากจะพูดอะไรมากมายแต่โอกาสก็ไม่เอื้ออำนวย...เวลาเพียงแค่สิบนาทีเองที่ได้พบกัน
“แม่...รอผมนะครับ ผมจะกลับมาพร้อมกับความสำเร็จ ผมจะพาแม่ไปอยู่ด้วย ผมจะทำให้พ่ออภัยให้แม่ ยอมรับแม่ เราจะต้องมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขพ่อแม่ลูก”
อรชุนให้สัญญาขณะที่สมปองได้แต่พยักหน้าหงึกๆ น้ำตาคลอ เธอรู้สึกใจหายเมื่อบุตรชายเดินผละออกจากร้านไปอย่างรวดเร็วและเมื่อรู้สึกตัวได้สติอีกครั้ง ธนาธิปก็มาแตะไหล่ของเธอเอาไว้
“นายชุนจะต้องนำความสำเร็จกลับมา อีกสิบปีเขาจะต้องกลับมาหาแม่ของเขา”
“สิบปี” สมปองพูดพึมพำด้วยน้ำเสียงแหบโหย “เวลาสิบปี ฉันจะยังเหลือลมหายใจอยู่อีกหรือเปล่านะ”
“ต้องมีลมหายใจสิ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงและแจ่มใส “เคยได้ยินไหมปอง เวลาเหมือนมีปีกบิน ผู้หญิงทระนงอย่างคุณน่ะต้องพยายามมีลมหายใจ เพื่อดูความสำเร็จของลูก...”