ใครคนนั้น ในวันนี้

"เคยชอบค่ะ มันนานมาแล้วด้วย เมื่อหลายปีที่ผ่านมา " บัวชมพูเบือนหน้าหนีหลบสายตาคู่ร้ายนั้น เขาเหมือนรู้ว่าตัวเองมีอิทธิพลกับเธอมากอยู่เหมือนกัน
"แล้วตอนนี้ล่ะ ไม่ชอบ ไม่ปลื้มต่อแล้วหรอ พี่โสดแล้วนะ โสดมาตั้งหลายปีแล้วด้วย จริงๆ นะครับ ลืมพี่แล้วหรอ เห็นตอนเจอกันยังทักทายกัน ก็จำกันได้นี่" เขาปิดหน้าจอโน๊ตบุ๊คตัวเองลงทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ สายตาของเขาจับจ้องหญิงสาวที่หันหน้าหนีไม่แม้แต่จะกล้าหันมามองกัน เขาขยับตัวเอียงหน้าเงยมองและเห็นรอยยิ้มใบบนหน้าสวยนั้น เริ่มใจชื้นขึ้นมาได้ อย่างน้อยเธอก็คงยังไม่ลืมกัน
"ก็แค่จำได้ พี่วีย์กลับไปเถอะค่ะ บัวจะทำงาน เก็บของพี่วีย์นะคะ บัวจะล็อกห้องแล้ว"
"บัวจะไปไหนครับ พี่ไปด้วย" เขาถามขึ้นทันทีอย่างสงสัย
"บัวยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย " เจ้าของห้องทำงานหันมาตอบคำถาม พลันสายตาคู่สวยสบกันเข้ากับคนตัวสูงที่จ้องเธออยู่ก่อน เขาทำเธอนึกเขินอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง อุตส่าห์นั่งเรียกสติ ทำใจอยู่ตั้งนาน
"ตั้งนานเนี่ยนะ ทำใจนานจัง" สายตาเจ้าเล่ห์มองเธออย่างตั้งใจ
"ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานจะรื้อฟื้นมันอีกทำไม เร็วค่ะพี่วีย์ เก็บของพี่วีย์แล้วกลับบ้านเถอะ บัวจะได้กินข้าวแล้วมาทำงานต่อ นะคะ บัวขอร้อง"
ทันทีที่ได้ยินผู้หญิงตรงหน้า ที่รู้มาว่าเธอปลื้มเขานักหนาพูดมาเหมือนไม่อยากให้เขาจำกับสิ่งที่เธอเคยรู้สึกเมื่อหลายปีก่อน ทำคนฟังถึงกับดีดตัวลุกแล้วเดินเข้าไปยืนประกบร่างบางของคนตัวหอมอย่างนึกอยากเอาชนะเธอเสียให้ได้
"พี่จะรื้อฟื้น ทำไมครับ หรือพี่ไม่หล่อเหมือนตอนนั้นเหรอครับ หรือพี่มีอะไรเปลี่ยนไป" เสียงเขาดังอยู่ข้างหู ยิ่งทำให้คนตัวเล็กร้อนวูบวาบไปทั้งตัวใจสั่นอย่างยากจะควมคุมได้
"ไม่รู้ค่ะ พี่วีย์ กลับไปเถอะนะคะ บัวหิวข้าว จริงๆ นะคะ กินข้าวไม่เป็นเวลาบัวจะปวดท้อง กลับไปก่อนเถอะนะคะ"