คลั่งรักเมียวัยกระเตาะ

"หนูดรีม"

เขาเข้านอนครุ่นคิดเรื่องความสัมพันธ์ไม่ถูกไม่ควรกับเด็กสาวในปกครองเครียดจนนอนไม่หลับ

แต่พอเคลิ้มหลับไปได้ไม่นานกลับรู้สึกว่ามีร่างของใครบางคนมากอดกระชับจากด้านหลัง เปิดโคมไฟหัวเตียงเห็นหน้าเล็กแจ่มชัด ยิ้มแป้นแล้นเป็นคนละคนกับคนที่เศร้าโศกตัดพ้อในยามค่ำ

"เข้ามาได้ยังไง"

"ก็คุณไม่ล็อคประตู หนูก็คิดว่าเปิดเข้ามาได้"

"ก็ฉันไม่เคยล็อคมันอยู่แล้ว" เขามักทำเช่นนั้นเสมอ เพราะในบางวันตอนเช้าลูกสาวคนใดคนหนึ่งจะเข้ามาหา

"ออกไปได้แล้วไป มันไม่เหมาะสม"

ดันแคนล้มตัวลงนอนหนุนแขนตัวเองหันหลังให้ ทำตัวไม่ถูกกับความจอมตื๊อ แต่สิ่งที่ผ่านเข้าหูมันทำให้ต้องดีดเด้งร่างกายลุกขึ้นหันมาหาอีกครั้ง

"หนูตัดสินใจแล้ว ว่าจะเป็นเมียลับๆ ของคุณ"

"เมียลับๆ บ้าอะไร ไม่ได้"

"ก็หนูรักคุณนิ หนูยอมเป็นเมียคุณ หนูจะไม่บอกใคร ไม่บอกเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ด้วย จะรูดซิปปากเลย คุณไม่เข้าคุกแน่นอน"

ท่ารูดซิปปากจีบนิ้วดึงจากมุมปากซ้ายไปขวาพร้อมยิ้มสดใสจนตาหยีทำให้เขาถึงกับต้องยกมือขึ้นนวดขมับ

"ฉันไม่อยากเป็นไอ้แก่ตัณหากลับ กินเด็กคราวลูก คราวหลาน ออกไปซะไป" คราวนี้เขาถึงกับโบกมือไล่

"แต่คุณกินหนูแล้ว แล้วก็อยากให้กินอีก หนูเต็มใจ"

"โอ้ย หัวจะปวด เธอนี่มันยังไง"

ดันแคนถึงกับต้องลุกลงจากเตียง หัวหมุนหัวปั่นกับความจอมตื๊อ อยู่ดีๆ ก็มีเด็กอายุน้อยกว่าตัวเองเกือบ 20 ปีมาขอเป็นเมียเก็บ

"มานอนกันเถอะค่ะ" เห็นเธอส่งยิ้มกว้างมาให้อ้าแขนยื่นออกรับให้กลับไปนอนด้วยกันหัวใจของเขาก็เกิดเต้นตูมตามขึ้นมา

"หนูไม่ปล้ำคุณหรอกนา หนูยังทำไม่เป็น" คราวนี้มีเสียงหัวเราะคิกคักร่วมด้วย

เห็นเขาเดินกลับมาที่เตียงจึงขยับร่างมอบพื้นที่ให้ ดีใจราวกับลิงโลดที่ในที่สุดก็สมใจหวัง พอเขาล้มลงนอนหันหลังให้ก็รีบสวมกอดบดเบียดกายเข้าหาในทันที

"แต่ถ้าคุณปล้ำหนูก็ได้นะ หนูยอม"
--
Duncan & Dream