หนึ่งเดียวของดิน

"นี่ มายืนอะไรตรงนี้ไม่กลัวอะไรตกใส่หรือไง" เสียงนึงดังขึ้นบนหัว ฉันเลยหันกลับไปก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนซึ่งเป็นที่มาของเสียง ก่อนจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ถูกซ้อนกันจนสูง ฉันเพ่งสายตามองสักพักจนรู้ว่าคนคนนั้นคือใคร หมอนั่นก็คือดิน เพื่อนสมัยเด็กของฉันตอนที่ฉันเคยมาอยู่ที่นี่ช่วงปิดเทอมตอนเด็กนั้นเอง แต่พอโตแล้วก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย
"แล้วนายขึ้นไปอยู่บนนั้นไม่กลัวตกลงมาตายหรือไง" ฉันถามกลับ ก่อนที่เขาจะปีนลงมาแล้วมายืนข้างๆ ฉัน หมอนี่สูงขนาดนี้เลยเหรอ ไม่เจอกันแค่สิบกว่าปีทำไมหมอนี่ถึงเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้เนี่ย ตอนเด็กๆ ก็หล่อนะแต่โตมายิ่งหล่อ หล่อขนาดเป็นดาราได้เลยแถมหุ่นหมอนี่ยังดีสุดๆ อีก แต่น่าเสียดายหมอนี่ชอบแต่งตัวโทรมๆ ถ้าแต่งตัวให้ดูดีหน่อยรับรองพี่เอบีซีต้องรีบมาทาบทามไปเป็นดาราแน่ๆ
"เมื่อวานฉันเห็นเธออัพสตอรี่ก็ว่าอยู่ว่าวิวข้างทางดูคุ้นๆ แต่ไม่คิดว่าเธอจะมาที่นี่จริงๆ ลมอะไรหอบมาล่ะถึงมาที่นี่ได้" และนี่คือเหตุผลที่ฉันกับหมอนี่จำกันได้ทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอกันตั้งสิบกว่าปี เพราะเราเป็นเพื่อนกันทางโซเชี่ยลนะสิ
"ลมโมโหของแม่ฉันไง จะลมอะไรล่ะ"
"ป้าวินี่นะโมโห เธอไปทำอีท่าไหนแม่เธอถึงโมโหได้"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่ช็อปปิ้งมากไปหน่อยแค่นั้นเอง"
"ต้องมากขนาดไหนแม่เธอถึงโมโหได้ขนาดนี้"
"ก็ไม่เท่าไร แค่เกือบห้าล้าน"
"ห้าล้าน เธอซื้อบ้าอะไรวะ ห้าล้านนี้ซื้อบ้านซื้อรถได้เลยนะ อย่าบอกนะว่าเธอเอาไปซื้อเศษผ้าพวกนั้นอะ"
"เศษผ้าอะไรนายพูดให้มันดีๆหน่อย"
"ก็ชุดที่เธอชอบใส่อะ มันมีแต่เศษผ้าไม่ใช่เหรอ ฉันไม่เห็นจะเต็มตัวสักชุดไม่ขาดข้างหน้าก็ขาดข้างหลัง" พูดไม่พอยังทำท่าประกอบอีก
"ชิ นายจะไปรู้อะไรเขาเรียกว่าแฟชั่นย่ะ แฟชั่น"
"เหอะ แฟชั่นบ้าอะไรวะตั้งห้าล้าน"
"ก็ไม่ได้แค่ชุดเดียวไหม มันก็ได้ตั้งหลายชุด" ฉันหันไปมองเพื่อนหน้าหล่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะคิดอะไรดีๆ ออก
"นี่ นายช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"
"อะไร" ดินตอบฉันด้วยสายตาระแวง
"ฉันยืมเงินหน่อย"
"ยืมเงิน เธอนี่นะจะยืมเงินฉัน อยากได้เงินไม่ไปขอพ่อแม่เธอล่ะ"
"ก็แม่ฉันยึดบัตรฉันไปแล้วนะสิ แถมห้ามพ่อกับพี่วีช่วยฉันอีก ตอนนี้ฉันเหลือแค่นายล่ะให้ฉันยืมเงินหน่อยสิ"
"จะเอาเท่าไรล่ะ"
"ไม่เท่าไรหรอก แค่ห้าล้าน" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนที่สุด