จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ เล่มที่ 4.

หวังหย่งเล่อยืนนิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมพร้อมที่จะเริ่มร่ายกลอน ทุกคนเงียบสงบ รอฟังบทกวีอันไพเราะจากเขา น้ำเสียงทุ้มต่ำเหมาะสมกับบุคลิกเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่เขารังสรรค์ขึ้นมา

สายใยผูกพันดั่งเส้นไหม

คล้องใจสองเราไว้ด้วยรัก

พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดและประคบประหงม

มอบชีวาและพรอันยิ่งใหญ่

ยามทารกน้อยนอนหลับในอ้อมกอด

น้ำตาแห่งความสุขรินรด

คอยดูแลประคบประหงมไม่เคยเว้น

ด้วยความรักที่เปี่ยมล้นเกินกว่าคำ

ยามลูกน้อยหัดคลานหัดเดิน

คอยประคองจับมือไม่ให้หกล้ม

ยามลูกน้อยเจ็บป่วยยามไม่สบาย

คอยดูแลไม่ห่างกายห่างใจ

ยามลูกน้อยเติบโตเป็นวัยรุ่น

คอยอบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี

สอนให้รู้จักผิดชอบชั่วดี

สอนให้รู้จักหน้าที่และความรับผิดชอบ

ยามลูกน้อยโตเป็นผู้ใหญ่

คอยให้กำลังใจอยู่เคียงข้าง

ยามลูกน้อยพบกับอุปสรรคและความยากลำบา

คอยปลอบโยนให้กำลังใจไม่เคยท้อ

รักของพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่เกินกว่าคำ

เปรียบดั่งแสงเทียนส่องนำทาง

ส่องนำลูกน้อยให้เดินบนเส้นทางชีวิต

สู่ความสำเร็จและความสุขที่ปรารถนา

ลูกจงกตัญญูต่อพ่อแม่

ดูแลท่านยามแก่เฒ่า

ตอบแทนพระคุณที่ท่านเลี้ยงดู

ให้ท่านสุขสบายยามบั้นปลาย

ความรักของพ่อแม่เปรียบดั่งของขวัญอันล้ำค่า

จงรักษาไว้ให้มั่นคง

อย่าให้สูญเสียไปไหน

เพราะรักของท่านมีค่าเกินกว่าสิ่งใด

เสียงของเขา ดังก้องไปทั่วหอประชุม บทกวีของเขานั้นแตกต่างจากคนอื่นที่เน้นเรื่องความรักของคนหนุ่มสาว เขากลับแต่งบทกวีที่เกี่ยวกับความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกดังนั้นบทกลอนของเข้าจึงเข้าไปในอารมณ์ของผู้คนได้ง่าย ดังนั้นในรอบนี้ชัยชนะจึงเป็นของเขาอย่างเอกฉันท์

ผู้ชมต่างประทับใจ ปรบมืออย่างท่วมท้น หวังหย่งเล่อ ยิ้มอย่างภูมิใจ เขารู้ดีว่า เขาได้ทุ่มเท ตั้งใจ และทำผลงานออกมาได้ดีที่สุด ในรอบชิงชนะเลิศแม้ว่าผลการแข่งขันจะยังไม่ออก แต่หวังหย่งเล่อ มั่นใจว่า เขาได้แสดงศักยภาพของเขาออกมาอย่างเต็มที่ และบทกวีของเขาจะต้องสร้างความประทับใจให้กับทุกคนอย่างแน่นอนและชัยชนะจะต้องเป็นของเขาเท่านั้น ฮาฮาฮา!!! (ไรท์ : เดี๋ยวนะ!ใจเย็นท่านยังไม่ชนะเลยนะควายน้อยอย่าเพิ่งหัวเราะท่านลืมแล้วเช่นนั้นรึว่าวันนี้มีอาจารย์ที่สอนท่านมาแข่งขันด้วย..)

เฟิงมิ่งจูยกยิ้มเพียงเล็กน้อย พลางคิดว่า เจ้าควายน้อยก็มีพัฒนาการไม่เลวหลังจากที่มาอยู่ที่เมืองหลวง แต่ว่า..อย่าลืมว่าอาจารย์ของเขาอยู่ที่นี่วันนี้ ไหนเลยนางจะปล่อยให้เขาชนะได้ง่ายๆ เล่า. รอยยิ้มเย้ยหยันถูกส่งไปให้เขาทันที..

เมื่อจบการแข่งขันในรอบแรกตอนนี้ก็ได้ผู้ที่ชนะมาแล้ว 10 ท่านพิธีกรได้เชิญให้ทั้งสิบท่านขึ้นมาบนเวทีเพื่อให้ผู้ชมชื่นชมอีกครั้ง โดยให้ยืนเรียกตั้งแต่คนที่ชนะในรอบที่ 1-10 ผู้ชมต่างปรบมือให้เกรียวกราว บ้างก็ส่งเสียงโห่ร้อง เสียงเชียร์ แสดงความประทับใจในบทกวีของผู้เข้าแข่งขัน เฟิงมิ่งจูยืนอยู่ในลำดับที่ 8 มีสาวน้อยหน้าตาน่ารักยืนเป็นอันดับที่ 9 และควายน้อยเป็นอันดับที่ 10

สาวน้อยที่ยืนข้างนางนั้นยืนก้มหน้าก้มตาตลอดเวลาเฟิงมิ่งจูที่ยืนอยู่ข้างๆ นางหันมองและยกยิ้มบางๆ ให้นาง เจ้าหมายเลข 10 นึกว่านางยิ้มให้ตัวเองเขาจึงหันมายักคิ้วให้นางหนึ่งครั้ง เฟิงมิ่งจูเมื่อเห็นเช่นนั้นนางจึงสะบัดหน้าหันไปทางอื่นทันที ขณะนั้นเองเจ้าหมายเลย 10 ก็สะกิดสาวน้อยขี้อายคนนั้นและกระซิบบางอย่างกับนาง นางเงยหน้าขึ้นมองเขาและพยักหน้าเล็กน้อย