จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ เล่มที่ 5.

"เพล้ง!!

"ข้าไม่กิน! เจ้าไปให้พ้นเดี๋ยวนะข้าไม่อยากจะเห็นหน้าเจ้า"

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของคุณชายดังขึ้นเมื่อได้รับรู้ว่าคนที่กำลังป้อนอาหารป้อนน้ำเขาอยู่นั้นคือแม่นางเฟิงมิ่งจูนั้นเอง

จากนั้นก็มีเสียงที่เหมือนกับคนกำลังเก็บเศษกระเบื้องที่ถูกเขาปัดตกและมีน้ำแกงบางส่วนที่หกรดแขนของเขาเพราะว่าเขารู้สึกถึงความร้อนที่ราดรดลงมา มือซ้ายของเขากำแน่น

"ยังไม่ไปให้พ้นอีก ไปสิข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ที่นี้ ไม่อยากอยู่ใกล้ไม่เข้าใจหรืออย่างไร?"

น้ำเสียงที่ใช้ยังคงเกรี้ยวกราดเช่นเดิม

เฟิงมิ่งจูเห็นแขนของเขาที่แดงจากน้ำแกงที่ลวกก็รีบน้ำผ้าเย็นมาค่อยๆ ประคองทันที หวังหย่งเล่อใช้มือซ้ายของเขาคว้าผ้ามาและขวางสุ่มสี่สุ่มห้า ผ้าผืนน้อยนั้นปลิวไปโดนที่ใบหน้าของนางพอดี เฟิงมิ่งจูค่อยๆ จับผ้าออก นางสูดหายใจเข้าปอดลึก เหมือนพยายามจะอดทนอดกลั้นเพราะว่าที่เขาเป็นเช่นนี้อาจจะเพราะว่าเขากลัวว่าตัวเองจะใช้แขนไม่ขวาไม่ได้อีกต่อไป

เสียงหวานของนางยังคงดังขึ้นพยายามปลอบโยนให้หวังหย่งเล่อที่กำลังโกรธเคือง อาจจะเป็นเพราะแขนที่บาดเจ็บของเขาทำให้เขาหงุดหงิด นางจึงไม่อยากให้เขาต้องโมโหอารมณ์ไม่ดีเช่นนี้

"ท่านพี่ใจเย็นๆ หน่อยเถิดเจ้าค่ะ แขนของท่านไม่นานก็จะหาย ลูกของเราเก่งมาก ท่านพี่ต้องใจเย็นๆ นะเจ้าคะ มากินข้าวก่อนเถิด นี้ข้าทำน้ำแกงผักแบบที่ท่านชอบมาให้ ท่านพี่กินเสียหน่อยเถิดนะเจ้าค่ะ"

น้ำแกงชามที่สองถูกนำมาป้อนอีกครั้ง

นางพยายามใช้คำพูดที่อ่อนโยนและหาเหตุผลเพื่อปลอบโยนเขา แต่หวังหย่งเล่อนั้นดูจะไม่มีอารมณ์ฟัง เขายังคงมีสีหน้าโกรธและไม่แม้แต่จะหันมามองทางนางที่ยืนอยู่ และยังต้องการให้นางออกไปจากตรงนั้นเสียที

ด้วยความโมโห เขาใช้มือข้างที่ไม่บาดเจ็บพยายามปัดช้อนที่นางยกมาแตะที่ปากของเขาออก ช้อนน้ำแกงกระเด็นออกไป น้ำแกงร้อนๆ หกเลอะเสื้อผ้าของเขาอีกครั้งเช่นกัน

นางตกใจกับสิ่งที่เขาทำ น้ำตาคลอเบ้า แต่นางก็พยายามกลั้นเอาไว้

"ท่านพี่..." เสียงของนางสั่นเครือ "ท่านพี่ทำอะไรลงไป"

หวังหย่งเลอพยายามหันมาตามเสียงของนาง และหลับตาลงไม่ยอมให้นางเห็นดวงตาของเขา

"ข้าบอกแล้วให้เจ้าออกไปจากที่นี่!"

นางกัดริมฝีปากแน่น แล้วเอ่ยออกมาว่า

"ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น" นางเอ่ยเสียงเด็ดเดี่ยว "ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลท่านพี่"

หวังหย่งเลอกำมือซ้ายที่กำลังสั่นเทาของตัวเองตัวเองแน่น เขาลืมตาอีกครั้งและจ้องไปด้านหน้าเพียงอย่างเดียว บังเอิญว่าทางที่เขาหันไปนั้นเฟิงมิ่งจูยืนอยู่พอดี นางได้โอกาสที่เขาหันมา จัดการท่องคาถาสะกดอย่างที่เคยทำอีกครั้ง เพราะว่านางเหนื่อยแล้วที่จะพูดจาอ่อนหวานกับเขานั้นเอง ในเมื่อดื้อดึงนั้น ก็จงตกลงมาในบ่วงเสน่ห์ของนางอีกครั้งเถิด เมื่อท่องคาถาเสร็จนางก็ยืนรอ เพื่อให้เสน่ห์ของนางนั้นทำงานอีกครั้ง และยิ่งครั้งนี้พลังของนางเพิ่มขึ้นมาแล้ว คาถาเสน่ห์ก็จะยิ่งรุนแรงแน่ หวังหย่งเล่อ เจ้าหนีไม่พ้นเงื้อมือของข้าไปได้หรอก!! นางแสยะยิ้มเล็กน้อยและยืนรอ

เวลาผ่านไปหนึ่งจิบชา