จ้าวเว่ยเว่ยสาวน้อยทะลุมิติพร้อมกระจกวิเศษ เล่มที่ 6.

บทที่ 101 จวิ่นจู่ทวงของรางวัล

"เช่นนั้นก็ตกลงไปเลยเพคะในเมื่อเขาให้ของมาแบบไม่มีข้อผูกมัดเราก็รับเอาไว้เถอะ"

จวิ่นจูเว่ยเว่ยเอ่ยพลางนึกถึงใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของคุณชายฉู่อี้เทียนพลางคิดว่า นี้นางเจอสายเปย์ที่แทร่จริงเข้าแล้วกระมัง....

"แล้วเจ้าต้องการส่วนแบ่งที่องค์ชายเก้าให้มาคราวนี้หรือไม่?"

หยางเฟยหลงนั้นอดดีใจไม่ได้ที่นังหนูจวิ่นจู่นั้นให้เขาตอบรับของเหล่านั้นอย่างน้อยหนาวนี้ก็คงจะสามารถเพิ่มอาหารให้ราษฎรของพระองค์ได้บ้าง

"เช่นนั้นก็แบ่งผ้าไหมมาให้หม่อมฉันสัก 10,000 พับก็แล้ว พวกข้าว เกลือ ธัญพืชข้าไม่ต้องการเพคะให้พระองค์ไปเลย รวมทั้งเงินตำลึงและของอื่นๆ พระองค์นำไปแจกจ่ายได้เลยเพคะ"

นางใจกว้างอยู่แล้ว จะอยากได้ทำไม นางมีของเหล่านั้นมากเท่าที่ต้องการอยู่แล้ว ให้ฮ่องเต้เอาไปแจกประชาชนเถิด

"จริงหรือ!! ดี ดี ดี เช่นนั้นผ้าไหมนี้ข้าจะได้แบ่งไปให้ฮองเฮาเอาไปแจกบรรดาสนมของข้าบ้าง เฮ้ออ พวกนางลำบากกับข้ามากแล้วจริงๆ"

หยางเฟยหลงพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง จากนั้นเขาก็ยกไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง

เมื่อแบ่งของที่ได้เป็นค่านายหน้ามาแล้ว จวิ่นจู่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"ฮ่องเต้เพคะ คือว่าหม่อมฉันว่าจะถามหลายครั้งแล้วแต่ลืมเพคะ คือว่าที่พระองค์ประทานตำแหน่งจวิ่นจู่ให้หม่อมฉันนั้น เออ ไม่ทราบว่ามีแต่ตำแหน่งหรือเพคะ แล้วไม่มีของพระราชทานมากับตำแหน่งเลยหรือ?"

สิ้นเสียงถามของจวิ่นจู่ ความเงียบปะทุขึ้นมาในอากาศเสียงดังสนั่นทันที!!!!

จากนั้นไม่นานฮ่องเต้ที่กำลังจิบไวน์อึกใหญ่ปลอบใจตัวเองอยู่เมื่อได้ยินคำถามแทงใจเช่นนั้นพระองค์ถึงกับสำลักไวน์ ไอออกมาอย่างแรงเลยทีเดียว ส่วนเว่ยกงกงนั้นก็ถึงกับหันมาจ้องมองจวิ่นจู่เหมือนจะบอกว่า จวิ่นจู่ก็ถามตรงเกิ้น!!!!

"เออ เออ แล้วเจ้าอยากจะได้อะไรเล่า เฮ้อ เจ้าก็คงจะรู้จากท่านตาของเจ้าแล้วว่าเรานะยากจนขนาดไหนเงินส่วนตัวที่พอจะหาได้มาเล็กๆ น้อยๆ ก็ต้องแบ่งเจียดจากเจ้าพวกขุนนางพวกนั้นที่ส่งฎีกามาขอ ไปให้บรรดาเมียๆ ของข้าบ้าง ข้าก็สงสารพวกนางเหมือนกันนะที่พอแต่งเข้าวังมังกรของข้านึกว่าจะสบายแต่กลับเป็นตรงกันข้าม พระสนมแต่ละคนต้องประหยัดมัธยัสถ์กันมาก แม้แต่ชุดเสื้อผ้าของพวกนางเวลาจะออกงานฮองเฮาของข้ายังให้พวกนางใส่ซ้ำ 2-3 ครั้งเลย ไม่ต้องพูดถึงเครื่องประดับนะ แม้แต่สินเดิมของฮองเฮานั้นข้ายังขอเอามาขายไปซื้อเกลือซื้อข้าวแจกประชาชนเมื่อห้าปีก่อนหมดแล้ว เฮ้ออ!! ข้าก็นึกสงสารพวกนางเหมือนกันนะสนมบางคนครีมทาหน้าอะไรสักอย่างของพวกนางหมดข้ายังไม่มีปัญญาจะเพิ่มตำลึงให้พวกนางไปซื้อเลย เจ้าคิดดูเองก็แล้วกัน นี้พอเจ้าบอกว่าไม่เอาผ้าไหมข้าดีใจมากเลย เพราะจะได้เอาไปให้พวกนางได้ตัดชุดใหม่ใส่กันบ้าง เฮ้อ ทำไมข้าถึงได้เป็นฮ่องเต้ที่น่าสงสารอย่างนี้เนี้ย อยากจะซื้อของให้เมียยังไม่ค่อยจะมีเงินเหลือเลย คิดแล้วเครียด"