เมฆาไม่ชอบกินมะเขือ

ของรัก ของตาย ของเล่น สามคำนี้มันต่างกัน

พี่เมฆ เห็นเขาเป็นอะไร ถามไปคงไม่ได้คำตอบ มะเขือ ตามเทียวไล้เทียวขื่อหนุ่มเจ้าของโรงสี ที่ทั้งหล่อ รวย เรียกได้ว่าข้าวปลาไม่ขาด น้ำก็ถึง กายก็ถึง หยอดคำหวานคำแล้วคำเล่า แต่กลับได้มาเพียงคำ ไล่



น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกไม่รัก



ทำไมกันนะทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเราหวานชื่นกันแท้ๆ



จะไปก็ฉุดรั้ง อยู่ก็ไล่ ไม่เห็นก็เรียกหา เห็นก็รำคาญ



"มะเขือ! จะทำให้ลำบากทำไม ก็แค่รอไอ้โจ๊กมันที่นี่ จะมาเอาแต่ใจตัวเองในเวลานี้ได้ไง มันมืดค่ำจนขนาดนี้จะให้คุณบุษเขารอคนเดียวได้เหรอ เกิดเจอใครทำไม่ดีไม่ร้ายทำไง"

"งั้นพี่เมฆก็ไม่เป็นห่วงมะเขือเลยใช่ไหมจ๊ะ ถึงเลือกไปส่งเขา แต่ให้มะเขือรออยู่ที่นี่คนเดียวแทน"

"มะเขือ พี่พูดเรายังไม่เข้าใจเหรอ เราเป็นผู้ชาย คุณบุษกับเรามันต่างกัน"

เขาผิดเหรอที่เขาเกิดเป็นผู้ชาย เขาผิดใช่ไหมที่ไม่ได้ดูน่าเป็นห่วงเท่าผู้หญิงคนนั้น

มะเขือก็กลัวมากเหมือนกัน เขากลัวความมืด กลัวที่จะโดนทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว แล้วทำไมพี่เมฆถึงได้เป็นห่วงเขาน้อยกว่าผู้หญิงคนนั้นล่ะ

ความรู้สึกขมขื่น แม้จะไม่เคยเก็บซ่อนความรักที่มีต่ออีกคนได้มิดชิด แต่เขากลับเก็บซ่อนความเสียใจได้อย่างโดดเดี่ยว รอบข้างตอนนี้เหลือแค่เพียงความมืด

ลมพัดหนาวเย็นทำให้มะเขือยิ่งเย็นเฉียบไปถึงหัวใจ ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือว่าความรักของเขา ก็คงดูไร้ค่าในสายตาพี่เมฆ พี่เมฆพร้อมที่จะสละเขาทิ้งได้ในทันที ผิดกับเขาที่เฝ้าคาดหวังอะไรบางอย่างจากอีกฝ่าย