วิศวะร้ายพ่ายรักเพื่อนสนิท : Set วิศวะร้าย

ปราชญ์หนุ่มวิศวะโยธาปี 4 หนุ่มหล่อ เย็นชามาดนิ่ง หวงเพื่อนสนิทสาวสวยในกลุ่มที่ห้าวเกินเบอร์อย่าง..
พลอยลดา หวงจนเพื่อนพากันส่ายหน้ากับอาการหลงรักเพื่อนตัวเอง..แต่เจ้าตัวรู้สึกช้าจนเกือบเสียเธอไป..

ปราชญ์ หนุ่มวิศวกรรมโยธาปี 4 นิสัยโลกส่วนตัวสูง นิ่งเงียบ สุขุม พูดน้อยแต่ดุดันและโหด เพื่อนสนิทของตะวันเดือนมหาลัยประจำรุ่น อยู่กลุ่มคิงวิศวะหล่อและรวยมาก สาว ๆ ต่างหมายปอง แต่ไม่มีใครเข้าถึงตัวปราชญ์ได้เพราะตั้งกำแพงไว้สูง ห่วงใยและคอยดูแลเพื่อนสนิทผู้หญิงหนึ่งเดียวในกลุ่มคือพลอยลดา หรือเรียกชื่อเล่นว่า "พลอย" ผู้ชายคนไหนห้ามเข้าใกล้ ถ้ามาจีบก็ถูกไล่กระทืบจนหนุ่มๆ หนีหายไปหมด ตั้งแต่ปี 1-4 ไม่รู้ความรู้สึกตัวเองว่าแอบชอบเพื่อนคิดว่าห่วงในฐานะเพื่อนเท่านั้น จนมีเหตุการณ์ทำให้รู้ใจตัวเอง แต่ก็เกือบสายไปเหลือเวลาอีกเทอมเดียว แถวต้องฝึกงานไม่มีเวลาให้กับเพื่อนสนิทที่ตัวเองคิดไม่ซื่อมาตลอด..

พลอยลดา / พลอย สาวเดียวในแก๊งคิงวิศวะที่สวยหุ่นดี เรียนเก่ง เข้ามาในกลุ่มนี้ได้เพราะเคยช่วยตะวันที่ถูกเพื่อนคณะอื่นรุมทำร้าย ทำให้เป็นที่รักและเพื่อนๆ จะคอยห่วงเรื่องหนุ่ม ๆ ที่เข้ามาจีบจนกลายเป็นก้างชิ้นใหญ่ที่บรรดาหนุ่ม ๆ คณะอื่นไม่กล้าเข้ามาจีบสาวสวยอย่างพลอยลดา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องการมีแฟน เพราะเห็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเจ้าชู้ฟันสาวๆ ไม่เลือกหน้า เปลี่ยนไปเรื่อยจนรู้สึกกลัวผู้ชายไปเลย แต่ก็มีผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มที่ไม่เจ้าชู้แต่พูดน้อยจนบางครั้งก็รำคาญ เพราะไม่เข้าใจว่าชอบอะไร อยากทำอะไรบ้าง พูดๆ ง่ายอึดอัดแทนในตอนเป็นเพื่อนกันแรก ๆ แต่พอสนิทกันเรียนด้วยกันมาหลายปี ก็รู้นิสัยเค้ามากขึ้นจนหลงชอบเพื่อนตัวเอง แต่ไม่กล้าออกอาการอะไรมากเพราะกลัวเสียเพื่อนถ้าเค้าไม่ตอบรับความรู้สึกนี้ เก็บไว้จนทนไม่ไหวตัดสินใจลองคบผู้ชายคนอื่นเพื่อทดสอบความรู้สึกตัวเอง

****************************

"...กูจะทำอย่างงัยกับสองคนนี้ดีว่าไอ้ปรินทร์ แม่งชอบกันแต่เสือกไม่ทำอะไร อยากเป็นแค่เพื่อนจนเรียนจบเลยมั้ย..." รำคาญเพื่อนตัวเอง แสดงออกเก่งแต่ปาก เป็นใบ้แถมไม่รู้ใจตัวเองอีกปี 1 ถึงปี 4 ไม่มองสาวคนไหนคอยตามดูแลแค่พลอยเพื่อนสนิทคนเดียว

"...มึงกับกูต้องจัดให้ซะแล้วว่ะ ไม่งันเรียนจบก่อนไม่ได้คบกันเป็นแฟนสักที..." แตะมือกันแล้วยิ้มร้ายกาจ คิดแผนเอาไว้เต็มหัวเพื่อช่วยเหลือเพื่อนให้รู้ใจตัวเอง

ปรินทร์กับฐากูรเดินตามเพื่อนสองคนไปถึงร้านก็เข้าไปนั่งโต๊ะที่พลอยจองไว้ให้ ก่อนจะแยกย้ายเดินหาของที่ตัวเองชอบมากิน ปราชญ์นั่งเฉยไม่คิดจะลุกไปหยิบอะไรมากินตามปกติ เพราะไม่ชอบไปเบียดหรือทำอะไรที่วุ่นวายแบบนี้ความนิ่งขรึม พูดน้อยเป็นมาตั้งแต่เด็กจนโตเป็นหนุ่ม แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มก็รักและเข้าใจนิสัยแปลกๆ นี้ได้

"...ใจคอมึงจะไม่ลุกไปหาอะไรมากินบ้างเลยรึ คุณชายน้ำแข็ง..." ปรินทร์แซวปราชญ์ที่นั่งเฉยทุกครั้งที่มาร้านที่ต้องบริการตัวเองแบบนี้ มีพลอยลดาที่เป็นคนหาของกินมาให้เสมอ เรียกได้ว่ารู้หมดว่าปราชญ์ชอบหรือไม่ชอบอะไร คอยดูแลเรื่องอาหารให้เวลาต้องไปร้านบุฟเฟ่ต์

หันไปรับจานที่พลอยตักหมูสไลด์มาให้ ก่อนจะส่งยิ้มและยกจานหมูให้ปรินทร์ดู ประมาณว่ามีคนตักมาให้กินเว้ย

"...กูหมั่นไส้คนว่ะไอ้กูร ใบ้กินแถมเป็นง่อยอีก..." จิกกัดเพื่อนไม่หยุดแถมยังบูลลี่เพื่อนตัวเองด้วย

"...พอๆ เลยหิวก็หาอะไรใส่ปากพูดมากยิ่งหิวนะ..." พลอยห้ามทับ ปรินทร์ที่ชอบพูดหยอกแรงๆ ปราชญ์แต่เพื่อนๆ ก็ไม่เคยโกรธกัน มันเป็นสีสันของแก๊งคิงวิศวะ

****************************