อย่าดื้อได้มั้ยชล

วันที่ฟ้าฝนไม่เป็นใจคลื่นลมพากันซัดโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั้ง เกิดเป็นพายุขนาดย่อมอย่างรุนเเรงก็ว่าได้ ทำให้ ลม หนุ่มเจ้าของท่าเรือ วงศ์วายุ ได้พบกับความหฤหรรษ์ครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อเขาได้ช่วยเหลือชายปริศหนาที่นอนเกยตื้นหน้าเเนบผืนทรายอยู่ตรงชายหาดไม่ไกลกับบ้านตัวเองแถมยังหายใจโรยรินเป็นตายเท่ากัน


"ไม่ต้องคิดมากผมช่วยคุณได้ เเค่บอกว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหนผมจะไปส่ง แล้วคุณชื่ออะไร"

"ชื่อ ของคุณ "

"ชื่อ ? " คนตรงหน้าทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหัวช้า ๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงเบา

"ไม่รู้"

"...นี่คุณไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร อย่าล้อเล่นน่า ผมไม่ตลกด้วยนะ " 
ลมสังเกตคนตรงหน้า ก็ไม่ได้มีท่าทางล้อเล่นอย่างที่เขาคิด จนลมหายใจถูกพ่นออกมา
เอาใหม่ เขาเพิ่งตื่นสมองอาจยังทำงานได้ไม่เต็มที่ หวังให้เอาคำตอบเดี๋ยวนี้เลยคงยาก

"ค่อย ๆ คิดดี ๆ อีกทีเเล้วตอบผมนะ "

"ทำไม จำอะไรไม่ได้เลย ! อึก "