ทางสายลม

"หึ เด็กใจแตก" ผมพูดไม่ออกเลยกับคำพูดที่เขาพูดมันออกมาให้ผมได้ยินไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขาหนักหนาเขาเห็นหน้าผมทีไรเขาต้องว่าผมอย่างนี้ทุกที
"คุณแม่ขา กลับบ้านเรากันค่ะ"
"ค่ะ กลับบ้านเรากัน"
เสียงของดวงใจทำให้ผมได้สติขึ้นมาผมจึงย้อตัวลงไปอุ้มดวงใจไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาเม็ดใสของผมมันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่จนดวงใจเอามือน้อยๆมาลูบที่แก้มขาวของผม
"คุณแม่ไม่เป็นไรค่ะเรากลับกันดีกว่านะคะ" ผมรู้ว่าดวงใจรับรู้ได้ว่าผมเป็นอะไร