ทะลุมิติกลับไปเป็นชายขายถั่ว

นอนอยู่ดีๆพอฟื้นขึ้นมาอีกทีกลับต้องมาอยู่ในร่างของชายเเปลกหน้าเคยอ่านในนิยายมีเเต่คนเขาย้อนเวลาไปเป็นฮองเฮาเป็นองค์ชายเเต่ผมกลับต้องมาอยู่ในร่างของเด็กหนุ่มยากจนที่ต้องหาเช้ากินคํ่า

ผมเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นได้ยังไงผมเองก็จำได้เเค่ว่าผมกลับจากทำงานก็เลยเอนตัวลงนอนบนเตียง จำไม่ได้เเล้วว่าหลับไปนานเเค่ไหนเเต่พอฟื้นขึ้นมาผมกลับมาอยู่ในร่างของชายเเปลกหน้า

หลังจากที่ผมลืมตาตื่นขึ้นสิ่งเเรกที่ทำให้ผมเเปลกใจเลยก็คือบนหลังคา ไม่มีฝ้าไม่มีดาวกับพระจันทร์เรืองเเสงที่ผมติดไว้ดูตอนกลางคืน

เเต่กลับเป็นไม้ผุพังเเละหลังคาเก่าๆที่มันเป็นรูโหว่จนเเสงของอาทิตย์สาดส่องเข้ามาเเยงตาผมเเถมยังมีหยากไย่เกาะตามขื่อเต็มไปหมด ผมเเปลกใจเล็กน้อย

เอ๊ย ไม่ใช่สิผมเเปลกใจมากต่างหากเมื่อผมลุกจากเตียงไม้เก่าๆเเล้วสังเกตุบริเวณรอบๆภายในห้อง เฟอนิเจอร์ของตกเเต่งภายในบ้านเเทบจะไม่มีเลยจะมีก็เเต่โต๊ะไม้สองตัวที่วางอยู่ข้างเตียงเเละถัดออกไปจากปลายเตียงเล็กน้อย ของทุกอย่างภายในบ้านล้วนเเต่เป็นไม้

หัวใจผมสั่นระรัวไม่รู้ว่านี่เรื่องจริงหรือผมเเค่ฝันไป เเต่ฝันอะไรจะเหมือนจริงขนาดนี้ ผมทั้งตบหน้าตัวเองทั้งหยิกเเขนทำทุกอย่างก็เเล้วเพื่อทำให้ตัวเองหลุดออกไปจากภวงค์ความฝันบ้าๆนี่ เเต่ทำทุกอย่างก็เเล้วผมก็เเค่รู้สึกเจ็บเเต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่เห็นจะวาร์ปกลับเหมือนในหนังเลย เเต่ก็นั่นเเหละผมคงดูละครมากไป ตอนนี้ผมเริ่มรู้ว่าทุกอย่างมันไม่ใช่ความฝัน อยู่ที่นี่ไปก่อนละกันเดี๋ยวค่อยหาทางกลับบ้านเที่ยวให้สนุกเเล้วค่อยกลับบ้านก็ได้นี่จะได้ไม่เสียเที่ยว

ผมเดินสำรวจบริเวณหลังบ้านอยู่ดีๆ จู่ๆก็มีเป็ดมีไก่จากไหนก็ไม่รู้พากันวิ่งส่ายตูดยกโขยงกันมาทางผม

วินาทีนั้นผมตกใจเเละงงมากเเล้วผมทำยังไงน่ะเหรอผมก็วิ่งสิ ผมกลัวมันวิ่งกรูกันเข้ามาจิก  ผมก็เลยวิ่งก่อนเป็นยังไงล่ะความฉลาดของผมนี่เเค่เริ่มต้นนะ เเหม่คนอะไรฉลาดจริงๆ

นี่ขนาดผมวิ่งหนีพวกมันยังพากันวิ่งส่ายตูดด๊อกเเด๊กตามผมมา ผมทั้งวิ่งทั้งเหลียวหลังไปดูเป็นพักๆ

เเล้วเรื่องชิบหายวอดวายก็มาถึงเมื่อไอ้เจ้าชุดลุ่มล่ามที่ใส่มานี้มันไม่รักดีเชือกผูกเอวดันหลุดผมเหยียบเเล้วสะดุดล้ม หน้าผมทิ่มโคลนเข้าเต็มๆถ้านึกภาพไม่ออกก็ให้นึกถึงชอกโกเเล็ตเคลือบเเอลมอนด์นะ ประมาณนั้นเลย 

ผมทั้งโกรธเเละหัวเสียกับพวกเป็ดพวกไก่นั่นอย่าให้ได้เจออีกนะจะจับหักคอต้มให้หมดเลยคอยดู เเล้วพอผมจะคิดบัญชีกับสัตว์พวกนั้นมันก็ดันวิ่งกระเจิงกันไปคนละทศคนละทาง

ผมค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นจากบ่โคลน ในขณะเดียวกันนั้นก็ได้มีมือหนาใหญ่ของใครบางคนยื่นมาที่ผม

"อะไร! ไม่มีตังค์ไปขอคนอื่นไป"  ผมพูดออกไปอย่างส่งๆ  ไร้อารมณ์ผูกมิตร