พี่ตรีครับ...ผมจะเป็นเด็กดี #เปรตทุกดอกแล้วบอกเด็กดี

"คุณจะซื้อให้ผมเหรอ ของแพงขนาดนั้น" เด็กตัวสูงลองถามหยั่งเชิง เจ้า Rm 003 V2 Platine ราคาแพงหูฉี่ แต่ตรีทำเหมือนมันเป็นสิ่งของราคาไม่เท่าไหร่ ตอนนี้ดิออนกำลังนึกย้อนไปว่าที่ผ่านมาเขาทำความดีอะไรไว้บ้างตอนนี้มันถึงได้ส่งผลอย่างดีเยี่ยมแบบนี้
"ฉันให้ได้ทุกอย่างที่เธออยากจะได้ ตกลงเอาเรือนนี้นะ" คนอายุน้อยกว่ายังไม่ทันจะได้ตอบตกลงใดๆ ตรีก็เป็นฝ่ายตัดสินใจเองเสร็จสรรพ เขาส่งบัตรเครดิตให้พนักงานจากนั้นจึงกระตุกแขนดิออนให้ขยับเข้ามาใกล้ และอีกฝ่ายก็แสนจะรู้งาน แขนแกร่งรวบเอวบางก่อนจะจูบหนักๆ บนแก้มนิ่ม
"ขอบคุณนะครับตรี"
"ฉันอายุมากกว่าเธอนะ ต้องเรียกพี่สิ"
"แต่ผมเป็นผัวคุณไม่ได้เป็นน้อง" ไม่พูดเปล่ามือยังเลื้อยลงต่ำลูบจะถึงสะโพกอยู่แล้วเชียว ตรีเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพราะพนักงานเดินกลับมาพอดี เขาเอ่ยขอบคุณเธอตามมารยาทก่อนจะยื่นถุงนาฬิกาให้เจ้าของ ดิออนยิ้มร่าเขย่าถุงฟังเสียงกล่องด้านใน แขนที่โอบไหล่คนข้างกายกระชับแน่นขึ้น เอียงใบหน้าเข้ากระซิบข้างหูคนที่ยิ้มน้อยๆหลังจากได้ฟัง
"คืนนี้ผมจะเป็นเด็กดีของพี่ตรีนะคร้าบ"
.
.
.
.
เจ้าของห้องนั่งลงบนเตียงด้วยความรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเข้าอย่างจังจนแทบล้ม ตรีบีบมือตนเองพลางสูดลมหายใจเข้าออก ก่อนจะเดินช้าๆมายังตู้เก็บของสีขาวขนาดใหญ่ตรงมุมห้อง เขาภาวนาว่ามันจะยังอยู่ครบนะ
แต่สุดท้ายแล้วคำขอของเขาก็ไม่เป็นผล ภายในตู้ที่เคยอัดแน่นไปด้วยกระเป๋าแบรนด์เนมหลายยี่ห้อตอนนี้กลับว่างเปล่า แอร์เมส ชาเนล วาเลนติโน่ บาเลนเซียก้า หรือแม้แต่แซ็ง โลร็องรุ่นล่าสุดที่เพิ่งซื้อเมื่อสัปดาห์ก่อนก็หายไปด้วย ตรีอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ มูลค่าของทั้งหมดที่หายไปนั่นไม่ใช่น้อยๆเลย ตรีตัวสั่นด้วยความโกรธ กำหมัดแน่นจนมือขึ้นข้อขาว ก่อนจะมองเห็นกระดาษแผ่นเล็กที่ติดอยู่หน้าตู้
ตรีหยิบมันขึ้นมาอ่านด้วยมือที่สั่นน้อยๆ ในกระดาษเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ที่หลังจากอ่านแล้วเขาก็ระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยการตะโกนลั่นห้อง
ของพวกนี้ถือซะว่าเป็นค่าขนมของผมก็แล้วกันนะ
Your Dion.
"อย่าให้เจอหน้ากันอีกนะ ฉันจะฆ่าแกแน่ ไอ้เด็กเปรต!"



นิยายเป็นเรื่องสั้น 17 ตอนจบค่ะ