โลภนาคราช

ภายหลังจาก เนตรนารา ได้พ้นภัยจากอุบัติเหตุในวัยเบญจเพส ประสาทรับความรู้สึกทั้งห้าของเขานั้นก็เปลี่ยนไปอย่างน่าแปลกใจ จากที่หูที่เคยได้ยินเพียงเสียงธรรมดาที่เคยได้ยิน กลับกลายเปลี่ยนมาเป็นเสียงแปลกหูที่แทรกเข้ามา

มันอาจจะเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ตัวของเนตรนาราได้พบเจอเรื่องพวกนี้ แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกดีอย่างยิ่งเมื่อสิ่งนี้นั้นมาพร้อมกับเสียงเพรียกหวานอย่างน่าหลงไหล คำหวานที่เอื้อนเอ่ยออกมาอย่างน่าฟังจากสิ่งที่เนตรนารานั้นมองไม่เห็น แต่กลับโหยหาสิ่งนั้นอย่างบอกไม่ถูก

"เพียงพบสบตาน้องก็สุขยิ่ง เหลี่ยวมองหน้าน้องไม่คิดหน่าย"

"เห็นรอยยิ้มของน้องแล้วมันสุขกาย"

"อย่าได้คิดหนีหายจากกันอีกเลย"

หากความต้องการที่ท่านเทวดาได้มอบพรอันประเสริฐนี้มาให้เนตรนาราได้เห็นสิ่งที่คนธรรมดามองไม่เห็น ไยกลับกีดขวางการมีอยู่ของผู้ที่เอ่ยพูดกับเขาอยู่ทุกวันเช่นนี้กัน

"หากท่านรับรู้ถึงความต้องการของข้าพเจ้า"

"โปรดท่านแสดงกายให้ข้าพเจ้าได้พบเห็นด้วยเถิด"


เนื้อหาหลักจบลงไปแล้วเรียบร้อยครับ...ตอนพิเศษจะตามมาให้นักอ่านทุกคนที่ซื้อไปไม่เคว้งแน่นอน!
#โลภนาคราช