เรื่องเล่าของอัครเสนาบดี เล่ม 3 (จบ)

เรื่องมีอยู่ว่า เพราะบิดาไม่ต้องการให้บุตรีเกิดมาในตระกูล จึงจำต้องเติบโตขึ้นโดยใช้ชีวิตเยี่ยงบุรุษเพื่อให้บิดาชายตามอง ทั้งที่ความจริงแท้อยากใช้ชีวิตดั่งสตรีนางหนึ่งใจจะขาด แต่ที่กล่าวมามันหาใช่เรื่องของข้า...

เพียงแต่... เป็นความฝันอันเพ้อเจ้อที่เกิดขึ้นตลอดหลายสิบปีนับตั้งแต่ได้พบกับคุณชายผู้นั้น

ทว่าช่างน่าขันเสียจริง... ที่ความฝันซึ่งตัวข้าคิดว่าเพ้อเจ้อมันกลับกลายเป็นความจริงทุกประการ

.............


?

"ถ้าหากข้ามิได้ละเลยความฝันนั้น...."

.............


ซ่งเฉินอี้

"หากเจ็บปวดข้าต้องพูดว่าเจ็บหรือ มิใช่ว่าบุรุษต้องแข็งแกร่งและอดทนหรอกหรืออาฉิง"

..........


"นางช่างเป็นสตรีที่งดงาม" ดวงตาสีดำจับจ้องอาภรณ์งามบนเรือนกายสตรีในหัวข้อสนทนา ริมฝีปากกระจับอิ่มแสยะยิ้มราวกับเย้ยหยันโชคชะตา ผินใบหน้ามองร่างสูงข้างกายแต่กลับพบว่าอีกฝ่ายมิได้ให้ความสนใจสตรีนางนั้นดังคาดหมาย

"มิรู้หรือว่าใบหน้าของเจ้านั้นงดงามเสียยิ่งกว่าสตรีหรือบุรุษคนใดในใต้หล้านี้เสียอีกเฉินอี้"

"เกรงว่าเพราะตัวเจ้าอยู่ในค่ายทหารนานเกินไป รสนิยมชมชอบคงมิได้เปลี่ยนไปตามแล้วหรืออาเซี่ย"