ตำหนักบูรพามีเซียนตัวน้อย

สืบเนื่องจากโลกก่อนมู่เสี่ยวอวี้ได้รับการปกป้องจากราชาซอมบี้ แม้กระทั่งคำกล่าวลอย ๆ ที่เขาเคยพูดว่าอยากมีชีวิตอยู่อย่างสงบสุข ต้าเกอก็ยังคิดหาวิธีกรุยทางให้อย่างราบรื่น

แต่กว่ามู่เสี่ยวอวี้จะรู้ตัวว่าคำพูดของตนเองทำให้ใครบางคนต้องเสี่ยงชีวิตจนตัวตายก็สายไปเสียแล้ว เพราะพี่ใหญ่คนสำคัญได้ลาจากเขาไปตลอดกาลเรียบร้อย

เมื่อมีโอกาสได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยล่วงรู้เรื่องราวในอดีตแม้แต่นิด มู่เสี่ยวอวี้ก็จะพยายามทำทุกวิถีทาง ในการรักษาชีวิตของพี่ชายรัชทายาทเอาไว้ให้จงได้

แม้ว่าตัวเขาจะต้องหมดสิ้นลมหายใจก็ตาม

"เหตุใดเจ้าถึงได้ทำเช่นนี้ เพื่อข้าหรือผู้ใดกันแน่" 

"มิว่าเพื่อใคร ล้วนเป็นท่านทั้งหมดไม่ใช่หรือ ขอเพียงแค่ท่านยังอยู่รอดปลอดภัย เสี่ยวอวี้ก็พร้อมสละชีวิตคืนตอบแทนขอรับ"

คำกล่าวนั้นทำหนานกงฉีจ้านซาบซึ้งและปวดใจไปพร้อม ๆ กัน เพราะถ้าใครคนนั้นที่อีกฝ่ายคะนึงถึงเป็นเขาเพียงคนเดียวก็คงดี

.

.

.

.

.

"ปลาน้อย เจ้าคิดว่าข้าจะปันใจจากเจ้าไปให้ผู้อื่นได้จริงรึ"

"ข้าไม่รู้ เพราะอนาคตคือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง แต่ตอนนี้ท่านยังรักข้าและข้าก็รักท่าน เท่านั้นก็พอแล้วไม่ใช่หรือ"

นั่นสินะ ไม่ว่าอดีตหรืออนาคตต่างไม่สำคัญทั้งสิ้น ขอเพียงแค่ตอนนี้เขาและอวี้เอ๋อร์ยังคงจับมือเดินร่วมทางเดียวกันก็พอ

อีกอย่างบุรุษที่เคยอยู่ใจของคนรักจะเป็นผู้ใดก็ช่าง แต่ท้ายที่สุดแล้วข้าหนานกงฉีจ้านคือผู้ชนะ เท่านี้ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไปริษยาผู้ที่ไม่มีตัวตนอีกต่อไป

------------------------------------------------------------------


ปล. ไม่มีตอนพิเศษค่ะ