แค่เมียแต่ง

เธอเคยอยากได้รัก เธอเคยอยากได้รับการดูแลใส่ใจ เคยอยากได้อ้อมกอดอบอุ่นจากเขาแต่ตรัยคุณไม่เคยหยิบยื่น เขาทอดทิ้งเมียแต่งอย่างเธอให้ยืนตากฝนน้ำตาจนเปียกปอน พอเธอทนความเหน็บหนาวไม่ไหวแล้วคิดจะเดินหนีจากตรงนั้นเขากลับเพิ่งกางร่มให้...มันไม่สายไปหน่อยหรือ
พริมรดาเคยได้ยินว่าการแต่งงานที่เกิดขึ้นโดยไร้ความรักจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งล้วนขื่นขม ชีวิตครอบครัวจะมีจุดจบที่ไม่สวยงามนัก แต่เธอกลับดึงดันที่จะแต่งงานกับเขา เพราะคิดว่าความรักและความดีของเธอจะซื้อใจสามีได้ จนสุดท้ายจึงรู้ว่านั่นคือความคิดที่โง่ที่สุด...

หลังจากที่หัวใจถูกทำร้ายจนบอบช้ำยับเยินพริมรดาถึงคิดตกว่าตรงนี้ไม่ใช่ที่ของเธอ แต่ก่อนที่จะเดินจากไปเธอภาวนาต่อพระพุทธรูปที่เลื่อมใสศัทธรา ความปรารถนาเดียวคืออยากให้สามีเข้าใจความเจ็บปวดของเธออย่างลึกซึ้ง

แต่ใครเลยจะคิดว่าคำอธิฐานของเธอจะเป็นจริง...

หัวใจที่สั่นอยู่แล้วสั่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขาเห็นตัวเองค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนที่ดวงตาของทั้งคู่จะสบประสานกัน ต่างคนต่างผงะแล้วอุทานออกมาเสียงดัง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!"

ตรัยคุณเป็นฝ่ายตั้งสิตได้ก่อนผุดลุกขึ้นแล้วรีบก้าวลงจากเตียงตรงไปยังห้องแต่งตัว และภาพที่เขาเห็นผ่านเงาสะท้อนในกระจกก็ทำให้ตกใจจนแทบสิ้นสติ

"เกิดอะไรขึ้น!"

เขายกมือขึ้นลูบตามใบหน้าและเนื้อตัวที่ตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิงด้วยความสับสน นี่คือร่างกายของพริมรดาที่กำลังท้องแก่ แล้วเหตุใดเขาถึงได้มาติดอยู่ในนี้!!!

ตรัยคุณ️

"นะพริม...ทำเพื่อพี่ได้มั้ย"

"มันจะเป็นไปได้ยังไงคะพี่ตรัย งานแต่งของเราอาทิตย์หน้าแล้วนะคะ"

เธอเอ่ยค้านเสียงเบาหวิวจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ หัวใจสั่นระรัวอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มที

"พี่รู้พริม...พี่รู้ พี่ถึงต้องให้พริมเป็นฝ่ายไปบอกทุกคนว่ายกเลิกไง เพราะถ้าพี่เป็นฝ่ายยกเลิกพริมก็จะเสียหน้า และพ่อพี่ก็คงไม่ยอมง่ายๆ"

"แล้วทำไมพี่ตรัยถึงไม่ปฏิเสธตั้งแต่แรกคะ"

"ก็ตอนนั้นพี่คิดไม่ถึงว่ากิ่งเขาจะให้โอกาสพี่ เขาบอกกับพี่ว่าพอรู้ข่าวว่าพี่จะแต่งเขาก็รู้ใจตัวเองว่าไม่อยากเสียพี่ไป เลยจะให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวอีกครั้งนึง"

ตอนนั้นความเจ็บปวดมันจุกอยู่ในอกจนเธอพูดอะไรไม่ออก หัวใจแหลกละเอียดเหมือนถูกเขาเหยียบซ้ำแล้วซ้ำอีก 

"พริมไม่ยกเลิกเพราะพริมรักพี่ค่ะ!"

เพราะเธอไม่ยกเลิกงานแต่งตามที่เขาต้องการจึงต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากเฟอร์นิเจอร์ประดับบ้าน แต่นั่นก็ไม่ทำร้ายเธอเท่ากับการที่เขา...

พริมรดา

"พี่สายแล้วเธอลงตรงนี้แล้วเดินเข้าไปเองแล้วกัน"

"คะ..."

"ทำไมต้องทำเป็นตกอกตกใจด้วยโรงพยาบาลก็อยู่แค่นี้"

หญิงสาวเบนสายตามองโรงพยาบาลที่อยู่ห่างจากถนนราวสองร้อยเมตรอย่างคาดไม่ถึงว่าเขาจะปล่อยให้เธอเดินเข้าไปจริงๆ

"ลงไปสิรถกำลังติดอยู่เดี๋ยวไฟเขียวครั้งหน้าจอดไม่ได้ก็ต้องยูเทิร์นให้เสียเวลาอีก!"

"แต่พริมท้องใหญ่แล้วนะคะ พริมน่าจะเดินไม่ไหว"

เธอพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ไม่ใช่เพราะอยากเรียกร้องให้สามีเห็นใจ แต่เป็นเพราะเธอรู้ดีว่าร่างกายไม่เอื้ออำนวย

"เธอท้องนะไม่ได้พิการจะอะไรนักหนา! ท้องโตแต่ขาก็ยังอยู่ครบทั้งสองข้างทำไมจะเดินไม่ไหวล่ะ รีบลงไปไฟจะเขียวแล้ว..."

"..."

"เร็วสิ!"

ตรัยคุณเร่งเร้าจนพริมรดาทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบหอบกระเป๋าใบโตลงจากรถคันหรูทั้งๆที่หัวใจถูกกรีดจนเลือดท่วม