คณินกินน้ำชา [mpreg]

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน กว่างานจะเรียบร้อยก็เกือบหกโมงเย็น น้ำชาจึงค่อยๆ พาร่างไร้เรี่ยวแรงออกจากโต๊ะทำงานมายังลิฟต์ของบริษัท ทุกๆ วันหลังเลิกงานเขาจะได้ใช้มันเพียงคนเดียว ทว่าวันนี้กลับไม่ใช่ เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกจนเห็นสามบุคคลคุ้นหน้า แต่ไม่คุ้นเคยยืนจ้องด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ตอนนี้วิญญาณของน้ำชาได้หลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว แต่ขาเจ้ากรรมดันก้าวเข้าไปยังมุมห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กเสียแล้ว เขาพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามไม่เป็นจุดสนใจ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อมีเสียงจากคนด้านหลังเอ่ยถามขึ้นมา
"ทำไมถึงพึ่งกลับเอาป่านนี้เหรอครับ"
"ครับ? อ๋อ คือผมเช็คยอดไตรมาสนี้กับเตรียมข้อมูลไว้สัมหรับสัมนาปลายเดือนหน้าครับ เลยพึ่งกลับ"
ตอนแรกว่าจะไม่ตอบ เพราะคิดว่าท่านประธานคงถามเลขาทั้งสอง แต่เมื่อลอบหันหลังไปสบตาคู่คมก็รู้ในทันทีว่าชายวัยกลางคนกำลังอยากสนทนากับใคร ตั้งแต่ทำงานมาสี่ปี นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้เข้าใกล้และพูดคุยกับท่านประธาน และสิ่งหนึ่งที่เขาตกตลึงจนต้องกำชายเสื้อตัวเองไว้
อ๊ากกกก โคตรพ่อโคตรแม่หล่อเลย
เห็นไกลๆ ว่าหล่อแล้ว พอเห็นใกล้ๆ หล่อกว่า ถ้าบอกว่าพึ่งสามสิบไปเมื่อวานเขาก็เชื่อ ตาคมสองชั้น คิ้วหนาโค้งได้รูป รูปปากอวบกับจมูกโด่งเป็นสันงาม ส่วนสูงเกือบสองเมตรและผิวขาวเนียนอมชมพูดูสะอาดสะอ้าน
ใบหน้าลูกเสี้ยวไทย รัสเซีย พร้อมสูทพอดีตัวยิ่งเสริมความหล่อเหลาให้มีภูมิฐานมาก็ขึ้น น้ำชาลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมชายหญิงในบริษัทถึงอยากเป็นคุณหญิง PTNC group กันขนาดนั้น
"อันนั้นไม่ใช่ว่าเป็นงานของหัวหน้ากับรองหัวหน้าแผนกหรอกเหรอครับ"
"อ๋อ คุณชินวุฒแค่ฝากให้ผมเตรียมไว้ก่อนน่ะครับ"
"อืม ครับ"
ติ๊ง
ขอบคุณพระพุทธเจ้า หากประตูลิฟต์เปิดช้ากว่านี้อีกสักหนึ่งวินาที เขาเป็นลมล้มพับลงแน่ๆ ทำไมถึงมีแต่เรื่องไม่คาดคิดตลอดทั้งวัน หรือเพราะเขาก้าวขาออกจากบ้านผิดข้างกันนะ